هوش مصنوعی: زمانی که چشمم به آب بیفتد، مانند باغی پر از گل می‌شود و صدای خندۀ گل‌ها هم‌صدا با صدای گریه است.

هوش مصنوعی: دنیا به مکانی برای عزاداری تبدیل شده است و من نمی‌دانم چطور باید در میان غم‌های دل خود گریه کنم، زیرا این‌جا جای گریه است.

هوش مصنوعی: شادی و خوشحالی من مانند جام شیشه‌ای است که در یک مجلس شادمانی می‌شکند. در حالی که در زیر پایم، غم و اندوهی وجود دارد که آن را نمی‌توان نادیده گرفت.

هوش مصنوعی: به خاطر قسمت‌های تلخی که در زندگی‌ام تجربه کرده‌ام، چهره‌ام همچون دیواری شده که از گریه‌های مکرر رنگ و رو رفته است.