طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۲۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>فروغ گوش گل از آتشین نوای من است</p></div>
<div class="m2"><p>دماغ غنچه تر از نشاه صدای من است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>که را وسیله گلچینی وصال کنم؟</p></div>
<div class="m2"><p>کسی که محرم او نیست آشنای من است</p></div></div>

شمارهٔ  ۲۲۱

فروغ گوش گل از آتشین نوای من است
دماغ غنچه تر از نشاه صدای من است
که را وسیله گلچینی وصال کنم
کسی که محرم او نیست آشنای من است

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به بیان احساسات عاشقانه و زیبایی‌های عشق می‌پردازد. او از صدا و نوای خود به عنوان عنصری جذاب یاد می‌کند که می‌تواند حالتی گلچین از عشق و وصال ایجاد کند. همچنین اشاره می‌کند که تنها کسی که می‌تواند به او نزدیک شود، باید محرم عشق او باشد، و در غیر این صورت، او آشنای واقعی او نیست.

شمارهٔ  ۲۱۹

شمارهٔ  ۲۲۰

هوش مصنوعی: نور و روشنی که در گل‌ها و شکوفه‌ها مشاهده می‌شود، ناشی از لحن و صدای پرشور من است. به طوری که خوشبویی و تازگی غنچه‌ها هم به خاطر تأثیر صدای من است.

فروغ گوش گل از آتشین نوای من است

دماغ غنچه تر از نشاه صدای من است

هوش مصنوعی: کی را باید برای رسیدن به معشوق انتخاب کنم؟ شخصی که برای من نزدیکی و آشنایی ندارد، خود را خیلی نزدیک می‌داند.

که را وسیله گلچینی وصال کنم؟

کسی که محرم او نیست آشنای من است

شمارهٔ ۲۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده