طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۲۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>روزم از بی مهری گردون، شب تاریک شد</p></div>
<div class="m2"><p>گر ز من باور ندارد، خود ببیند، کور نیست!</p></div></div>

شمارهٔ  ۲۱۶

روزم از بی مهری گردون شب تاریک شد
گر ز من باور ندارد خود ببیند کور نیست

هوش مصنوعی: این شعر به احساس ناامیدی و بی‌مهری اشاره دارد. شاعر از تاریکی شب می‌گوید که به دلیل بی‌توجهی و بی‌مهری دنیا بر او سایه افکنده است. همچنین تأکید می‌کند که اگر کسی به او باور ندارد، بهتر است خود واقعیت را ببینند، زیرا حقیقت در دسترس همه است و نیازی به اثبات ندارد.

شمارهٔ  ۲۱۴

شمارهٔ  ۲۱۵

هوش مصنوعی: روز من به خاطر بی‌مهری آسمان سیاه و تیره شده است. اگر کسی به من ایمان ندارد، خود او باید حقیقت را ببیند؛ او کور نیست که نتواند واقعیات را درک کند!

روزم از بی مهری گردون، شب تاریک شد

گر ز من باور ندارد، خود ببیند، کور نیست!

شمارهٔ ۲۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده