طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۲۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بس که فرهاد تلخکامی دید</p></div>
<div class="m2"><p>حرف شیرین نمی تواند گفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دل من زود می رود از خود</p></div>
<div class="m2"><p>غم دیرین نمی تواند گفت</p></div></div>

شمارهٔ  ۲۱۴

بس که فرهاد تلخکامی دید
حرف شیرین نمی تواند گفت
دل من زود می رود از خود
غم دیرین نمی تواند گفت

هوش مصنوعی: این ابیات نشان‌دهنده غم و تلخی درونی فرهاد است. او به خاطر تجربیات تلخی که داشته، قادر به بیان احساسات شیرین نیست و دلش از خود بی‌خبر می‌شود. او نمی‌تواند از غم‌های گذشته‌اش حرف بزند.

شمارهٔ  ۲۱۲

شمارهٔ  ۲۱۳

هوش مصنوعی: فرهاد به خاطر تمام تلخی‌ها و سختی‌هایی که تجربه کرده، دیگر نمی‌تواند سخنی دلنشین و شیرین بگوید.

بس که فرهاد تلخکامی دید

حرف شیرین نمی تواند گفت

هوش مصنوعی: دل من خیلی زود از وضعیت کنونی خارج می‌شود و نمی‌تواند درباره غم‌های گذشته صحبت کند.

شمارهٔ ۲۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده