طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۲۰۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خویش را تا جمع کردم بهر گلگشت رخت</p></div>
<div class="m2"><p>همچو سنبل پیش را هم را پریشانی گرفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دل نخواهد داشت دست صدق از دامان صبح</p></div>
<div class="m2"><p>زان که تعلیم صفا زان پیر نورانی گرفت</p></div></div>

شمارهٔ  ۲۰۷

خویش را تا جمع کردم بهر گلگشت رخت
همچو سنبل پیش را هم را پریشانی گرفت
دل نخواهد داشت دست صدق از دامان صبح
زان که تعلیم صفا زان پیر نورانی گرفت

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر اشاره دارد که وقتی به سفر و گردش رفتن آماده می‌شود، احساساتی مشابه سنبل (نوعی گل) و نابسامانی را تجربه می‌کند. دل او نمی‌تواند از صداقت و روشنی صبح لذت ببرد، زیرا یادگیری صفا و پاکی را از شخصی پیر و نورانی گرفته است. به طور کلی، شاعر در این اشعار به تضاد میان زیبایی‌های ظاهری و درونی اشاره می‌کند و به تأثیر آموزه‌های یک شخص حکیم بر دل و افکار خود می‌پردازد.

شمارهٔ  ۲۰۵

شمارهٔ  ۲۰۶

هوش مصنوعی: من خودم را آماده کردم تا در گلستان زیبایی باشم، اما در پیش رویم از شدت پریشانی، مانند سنبل (گل)، درهم و آشفته شدم.

خویش را تا جمع کردم بهر گلگشت رخت

همچو سنبل پیش را هم را پریشانی گرفت

هوش مصنوعی: دل نمی‌خواهد که دست صدق از دامن صبح بردارد، زیرا یادگیری پاکی و صفا را از آن پیر نورانی دریافت کرده است.

دل نخواهد داشت دست صدق از دامان صبح

زان که تعلیم صفا زان پیر نورانی گرفت

شمارهٔ ۲۰۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده