طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۲۰۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شمع دیدار نمایان شد و پروانه نیافت</p></div>
<div class="m2"><p>باده وصل به بزم آمد و پیمانه نیافت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مرغ دل چون نکند شکوه درین سبزقفس؟</p></div>
<div class="m2"><p>آب اگر یافت به صد خون جگر، دانه نیافت</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>بس که افتاده خرابی ز غمت بر سر هم</p></div>
<div class="m2"><p>دل دیوانه ما راه به ویرانه نیافت</p></div></div>

شمارهٔ  ۲۰۲

شمع دیدار نمایان شد و پروانه نیافت
باده وصل به بزم آمد و پیمانه نیافت
مرغ دل چون نکند شکوه درین سبزقفس
آب اگر یافت به صد خون جگر دانه نیافت
بس که افتاده خرابی ز غمت بر سر هم
دل دیوانه ما راه به ویرانه نیافت

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از حسرت و ناکامی می‌گوید. شمعی که نماد عشق و دیدار است روشن شده، اما پروانه (عاشق) نتوانسته نزدیک شود. باده وصل هم آمده، اما پیمانه‌ای برای نوشیدن نیست. دل مرغی است که در قفس سبز عشق محبوس است و اگرچه آب را می‌یابد، اما دانه‌ای برای سیر شدن پیدا نمی‌کند. شاعر از خرابی و غمی که بر دلش نشسته، سخن می‌گوید و اینکه دل دیوانه‌اش راهی به ویرانه و دلتنگی ندارد.

شمارهٔ  ۲۰۰

شمارهٔ  ۲۰۱

هوش مصنوعی: در محفل عشق، شمعی که نمایان شده بود، درخشندگی‌اش را به نمایش گذاشت اما پروانه‌ای نتوانست به آن نزدیک شود. در این می‌خانه، نوشیدنی وصال را پیدا نکرد و لیوانی برای نوشیدن در دست نداشت.

شمع دیدار نمایان شد و پروانه نیافت

باده وصل به بزم آمد و پیمانه نیافت

هوش مصنوعی: دل پرنده از این قفس سبز شکایتی نمی‌کند؛ زیرا اگرچه به سختی و با خون دل آب پیدا می‌کند، اما دانه‌ای نمی‌یابد.

مرغ دل چون نکند شکوه درین سبزقفس؟

آب اگر یافت به صد خون جگر، دانه نیافت

هوش مصنوعی: به خاطر غم تو، ویرانی و خرابی زیادی به دل دیوانه‌ام آمده است و آنقدر این نابودگی زیاد شده که دیگر نمی‌تواند به آرامش و امنیت برسد.

بس که افتاده خرابی ز غمت بر سر هم

دل دیوانه ما راه به ویرانه نیافت

شمارهٔ ۲۰۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده