طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۱۷۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چه سان خود را ز عشقت باز دارم؟</p></div>
<div class="m2"><p>ز من کاری که آید عشقبازی ست!</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۷۴

چه سان خود را ز عشقت باز دارم
ز من کاری که آید عشقبازی ست

هوش مصنوعی: در این شعر شاعر از احساسات عاشقانه خود صحبت می‌کند و به این نکته اشاره دارد که چگونه نمی‌تواند خود را از عشق و عاشقی باز دارد. او می‌فهمد که هر عکسی که به عشق اشارهدارد، به نوعی برای او جذاب و ناگزیر است. در واقع، عشق برای او امری طبیعی و اجتناب‌ناپذیر است.

شمارهٔ  ۱۷۲

شمارهٔ  ۱۷۳

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم خودم را از عشق تو دور نگه‌دارم؟ هر چه از دستم برآید، با عشق و محبت همراه است!

چه سان خود را ز عشقت باز دارم؟

ز من کاری که آید عشقبازی ست!

شمارهٔ ۱۷۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده