طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زین دودمان ندیدیم خونگرمی شراری</p></div>
<div class="m2"><p>باید در آتش افکند چون لاله دودمان را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از بس که آشیان بود بر عندلیب ما تنگ</p></div>
<div class="m2"><p>بر روی یکدگر چید چون برگ گل، فغان را!</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۶

زین دودمان ندیدیم خونگرمی شراری
باید در آتش افکند چون لاله دودمان را
از بس که آشیان بود بر عندلیب ما تنگ
بر روی یکدگر چید چون برگ گل فغان را

هوش مصنوعی: این بیت‌ها به حس ناامیدی و دل‌تنگی اشاره دارند. شاعر از خونگرمی و محبت در نسل خود حرف می‌زند و می‌گوید که برای تغییر اوضاع سخت، باید نسل خود را در آتش افکند. همچنین از تنگی خانه‌اش برای بلبل (عندلیب) و درد و فغان او به شکلی نمادین سخن می‌گوید که نشان‌دهنده غم و مشکلاتی است که برطرف کردن آن نیازمند اقداماتی سخت است.

شمارهٔ  ۱۴

شمارهٔ  ۱۵

هوش مصنوعی: از این نسل، گرمای عشقی را ندیدیم، باید شعله‌ای برآورید و مانند لاله، در آتش بسوزید.

زین دودمان ندیدیم خونگرمی شراری

باید در آتش افکند چون لاله دودمان را

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه آشیانه‌مان برای بلبل خیلی تنگ شده و همه چیز را به هم چسبیده‌ایم، کمی شبیه به قرار گرفتن برگ‌های گل روی هم، بسیار ناراحتیم!

از بس که آشیان بود بر عندلیب ما تنگ

بر روی یکدگر چید چون برگ گل، فغان را!

شمارهٔ ۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده