طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>منت خضر بر سرم نیست، چو شمع انجمن</p></div>
<div class="m2"><p>آب حیات می دهد، آتش سوختن مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جوهرچوب دار را ساخته ام طلسم خود</p></div>
<div class="m2"><p>تا نبرد به هر طرف، کشمکش رسن مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>نازکی شمیم گل، طرح درشتی افکند</p></div>
<div class="m2"><p>بی قد سرو او بود گر هوس چمن مرا</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۵

منت خضر بر سرم نیست چو شمع انجمن
آب حیات می دهد آتش سوختن مرا
جوهرچوب دار را ساخته ام طلسم خود
تا نبرد به هر طرف کشمکش رسن مرا
نازکی شمیم گل طرح درشتی افکند
بی قد سرو او بود گر هوس چمن مرا

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر به بیان احساسات و اندیشه‌های عمیق خود می‌پردازد. او به دنبال حیاتی جاویدان است و به نقش عشق و زیبایی در زندگی اشاره می‌کند. شمع انجمن نماد عشق و روشنایی است که به او زندگی می‌بخشد. همچنین، او از تلاش‌ها و مشکلاتش در زندگی صحبت می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه می‌خواهد بر موانع غلبه کند. در نهایت، اشاره به زیبایی گل و نازکی آن نشان می‌دهد که عواطف شاعر تحت تأثیر زیبایی‌های طبیعی قرار دارد.

شمارهٔ  ۱۳

شمارهٔ  ۱۴

هوش مصنوعی: من انتظار مساعدت و یاری از کسی را ندارم. مانند شمعی در جمع، که وجودش نور می‌بخشید و به دیگران حیات می‌دهد، اما خود در حال سوختن است و درد و رنج را تحمل می‌کند.

منت خضر بر سرم نیست، چو شمع انجمن

آب حیات می دهد، آتش سوختن مرا

هوش مصنوعی: من تاکنون خود را مانند جوهر چوب ساخته‌ام تا طلسمی به دور خود بزنم و کسی نتواند مرا به سمت‌های مختلف بکشد و درگیر کشمکش‌ها کند.

جوهرچوب دار را ساخته ام طلسم خود

تا نبرد به هر طرف، کشمکش رسن مرا

هوش مصنوعی: عطر لطیف گل، باعث می‌شود که درخت سرو به طرز دل‌نشینی بزرگ و زیبا به نظر برسد. اگر بهار و زیبایی چمن به من دست دهد، بی‌شک به آن می‌نگرم.

نازکی شمیم گل، طرح درشتی افکند

بی قد سرو او بود گر هوس چمن مرا

شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده