طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۱۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ما ز پا افتادگان را خواب غفلت برده است</p></div>
<div class="m2"><p>گر دل بیدار خواهی، در میان ما مخواب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شهر را نشناسم از ده، کوه را از کشتزار</p></div>
<div class="m2"><p>بس که ماندم بی کس و کو در بیابان چون سراب</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>طینت ما را ز گرد خشکسالی ساختند</p></div>
<div class="m2"><p>می خورد برهم وجود ما ز باران چون سراب</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۱۷

ما ز پا افتادگان را خواب غفلت برده است
گر دل بیدار خواهی در میان ما مخواب
شهر را نشناسم از ده کوه را از کشتزار
بس که ماندم بی کس و کو در بیابان چون سراب
طینت ما را ز گرد خشکسالی ساختند
می خورد برهم وجود ما ز باران چون سراب

هوش مصنوعی: این متن بیانگر حالتی از خواب و غفلت است که افراد را از واقعیت دور کرده است. شاعر اشاره می‌کند که اگر کسی می‌خواهد دلش بیدار باشد، نباید در میان آن‌ها بخوابد. او احساس تنهایی و بی‌کسی می‌کند و به بیابانی که مانند سراب است، تشبیه می‌شود. همچنین، طینت و وجود او تحت تأثیر خشکسالی و تکرار ناکامی‌ها قرار گرفته و به نوعی از نبود باران و زندگی واقعی رنج می‌برد.

شمارهٔ  ۱۱۵

شمارهٔ  ۱۱۶

هوش مصنوعی: ما که در زندگی دچار ضعف و رخوت هستیم، خواب غفلت بر ما سایه انداخته است. اگر می‌خواهی هوشیار بمانی، در جمع ما نباید بخوابی.

ما ز پا افتادگان را خواب غفلت برده است

گر دل بیدار خواهی، در میان ما مخواب

هوش مصنوعی: من نه شهر را از روستا تشخیص می‌دهم و نه کوه را از زمین‌های کشاورزی، چون در این بیابان تنها مانده‌ام و مانند سرابی سردرگمم.

شهر را نشناسم از ده، کوه را از کشتزار

بس که ماندم بی کس و کو در بیابان چون سراب

هوش مصنوعی: ما به خاطر شرایط سخت و کم آبی شکل گرفته‌ایم و وجود ما همچون سراب، تحت تاثیر باران‌ها قرار می‌گیرد.

طینت ما را ز گرد خشکسالی ساختند

می خورد برهم وجود ما ز باران چون سراب

شمارهٔ ۱۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده