طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۱۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ما که بر خشت سر خم چون کف می زاده ایم</p></div>
<div class="m2"><p>چون توانیم از بقا دم زد، نباشد تا شراب؟</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۱۵

ما که بر خشت سر خم چون کف می زاده ایم
چون توانیم از بقا دم زد نباشد تا شراب

هوش مصنوعی: این بیت به احساساتی اشاره دارد که در زندگی تجربه می‌شود. گوینده می‌گوید که ما در حالی که بر مشکلات و دشواری‌ها غلبه کرده‌ایم، چگونه می‌توانیم درباره‌ی بقای خود سخن بگوییم در حالی که چیزی مانند شراب (نماد شادمانی و لذت) وجود ندارد. به عبارتی، اشاره به ناکامی‌ها و چالش‌ها دارد که باعث می‌شود نتوانیم به آینده امید داشته باشیم.

شمارهٔ  ۱۱۳

شمارهٔ  ۱۱۴

هوش مصنوعی: ما که در دنیای فانی و پر زحمت زندگی می‌کنیم و همیشه دچار مشکلات و چالش‌ها هستیم، چگونه می‌توانیم درباره دوام و ماندگاری صحبت کنیم، در حالی که تا وقتی که شراب و خوشی وجود دارد، چه چیز دیگری می‌تواند ما را خوشحال کند؟

ما که بر خشت سر خم چون کف می زاده ایم

چون توانیم از بقا دم زد، نباشد تا شراب؟

شمارهٔ ۱۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده