طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۱۰۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>برگ عیش ناتوانان نیست غیر از دستگیر</p></div>
<div class="m2"><p>بهتر از گلدسته باشد در کف پیران عصا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از فلک روزی چه سان خواهم، که در مشرق زمین</p></div>
<div class="m2"><p>بهر یک نان می زند از صبح چون کوران عصا</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۰۱

برگ عیش ناتوانان نیست غیر از دستگیر
بهتر از گلدسته باشد در کف پیران عصا
از فلک روزی چه سان خواهم که در مشرق زمین
بهر یک نان می زند از صبح چون کوران عصا

هوش مصنوعی: این شعر به ناتوانی و ضعف اشاره دارد و می‌گوید که داشتن لذت و خوشی برای ناتوانان ممکن نیست و بهتر است به جای تلاش برای به دست آوردن لذت‌های زودگذر، به چیزهای ارزشمندی مثل عصا تکیه کنند که نمایانگر پختگی و خرد است. شاعر همچنین از سختی‌های زندگی و تلاش برای به دست آوردن نان در شرایط دشوار صحبت می‌کند، و می‌گوید که این تلاش مانند کار کوران است که با عصا می‌زنند.

شمارهٔ  ۹۹

شمارهٔ  ۱۰۰

هوش مصنوعی: زندگی شاد و خوش برای کسانی که ناتوان هستند، تنها با یاری دیگران ممکن می‌شود. در واقع، در دست پیران، عصا که نشان‌دهنده‌ی توانایی و حمایت است، از زینت‌افزای گلدسته بهتر و ارزشمندتر است.

برگ عیش ناتوانان نیست غیر از دستگیر

بهتر از گلدسته باشد در کف پیران عصا

هوش مصنوعی: از آسمان روزی چه گونه خواهم؟ که در شرق زمین، برای هر لقمه نانی، انسان‌ها از صبح زود مانند نابینایان با عصا راه می‌روند.

از فلک روزی چه سان خواهم، که در مشرق زمین

بهر یک نان می زند از صبح چون کوران عصا

شمارهٔ ۱۰۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده