طبیب اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بازم به کمین غمزه پنهانی هست</p></div>
<div class="m2"><p>زخمی به دل از کاوش مژگانی هست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا چند تو بر گریه ما می خندی</p></div>
<div class="m2"><p>گویا نشنیده ای که هجرانی هست</p></div></div>

شمارهٔ ۴

بازم به کمین غمزه پنهانی هست
زخمی به دل از کاوش مژگانی هست
تا چند تو بر گریه ما می خندی
گویا نشنیده ای که هجرانی هست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از درد و غم ناشی از عشق سخن می‌گوید. او به زیبایی و نازک‌خیالی معشوق اشاره می‌کند و از زخم‌هایی که در دل دارد، می‌گوید. شاعر از معشوق می‌پرسد که چرا به درد و گریه‌ی او می‌خندد و به نظر می‌رسد که او از غم جدایی ناآگاه است.

شمارهٔ ۲

شمارهٔ ۳

هوش مصنوعی: دوباره در کمین نگاهی پنهانی هست و دلی که از جستجوی مژگان آسیب دیده است.

بازم به کمین غمزه پنهانی هست

زخمی به دل از کاوش مژگانی هست

هوش مصنوعی: چند وقت دیگر می‌خواهی بر غم و گریه ما بخندی؟ به نظر می‌رسد که تو هنوز نشنیده‌ای که جدایی و دوری وجود دارد.

تا چند تو بر گریه ما می خندی

گویا نشنیده ای که هجرانی هست

شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده