طبیب اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دردا که بت ستیزه کاری دارم</p></div>
<div class="m2"><p>وز غمزه او جان فگاری دارم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مردم گویند روزگارت چونست</p></div>
<div class="m2"><p>می پندارند روزگاری دارم</p></div></div>

شمارهٔ ۲۰

دردا که بت ستیزه کاری دارم
وز غمزه او جان فگاری دارم
مردم گویند روزگارت چونست
می پندارند روزگاری دارم

هوش مصنوعی: شاعر از درد و غم عشقش می‌گوید و ابراز می‌کند که با وجود مشکلات و چالش‌های فراوان، همچنان به خاطر معشوقش زندگی می‌کند. وقتی دیگران از حال و روز او سوال می‌کنند، به اشتباه فکر می‌کنند که او زندگی راحتی دارد، در حالی که واقعیت متفاوت است.

شمارهٔ ۱۸

شمارهٔ ۱۹

هوش مصنوعی: آه! من معشوقه‌ای رشته‌دار و چالاک دارم و به خاطر ناز و کرشمه‌اش، جانم در خطر است.

دردا که بت ستیزه کاری دارم

وز غمزه او جان فگاری دارم

هوش مصنوعی: مردم می‌پرسند حال و روزت چطور است، اما فکر می‌کنند که من روزگار خوب و خوشی دارم.

مردم گویند روزگارت چونست

می پندارند روزگاری دارم

شمارهٔ ۱۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده