طبیب اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هرجا که سگیست آستانی دارد</p></div>
<div class="m2"><p>هر جا مرغیست آشیانی دارد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جز درگه تو، طبیب خو کرده به غم</p></div>
<div class="m2"><p>کافر بادا اگر گمانی دارد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

هرجا که سگیست آستانی دارد
هر جا مرغیست آشیانی دارد
جز درگه تو طبیب خو کرده به غم
کافر بادا اگر گمانی دارد

هوش مصنوعی: این شعر به این موضوع اشاره دارد که هر موجودی در جایی که زندگی می‌کند، مکان و نشیمنگاهی دارد. اما در درگاه تو، که به مشکلات و غم‌ها عادت کرده‌ای، کسی که به تو شک و گمان دارد، کافر و بی‌ایمان است. به عبارتی دیگر، شاعر نسبت به وفاداری و اعتماد به احساسات و مکان‌های امن تأکید می‌کند.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: هرجا که موجودی وجود دارد، مکانی نیز برای آرامش و استراحت آن وجود دارد.

هرجا که سگیست آستانی دارد

هر جا مرغیست آشیانی دارد

هوش مصنوعی: جز درگاه تو، هیچ طبیبی نمی‌تواند به غم و اندوه کمک کند. اگر کسی به آن گمان کند، کافر است.

جز درگه تو، طبیب خو کرده به غم

کافر بادا اگر گمانی دارد

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده