طبیب اصفهانی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>روشن چراغ عشق زداغ دل منست</p></div>
<div class="m2"><p>پروانه را سرشت ز آب و گل منست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آزاده را به کار گشا احتیاج نیست</p></div>
<div class="m2"><p>مانند سرو و عقده دل حاصل منست</p></div></div>

دیوان طبیب اصفهانی (به انضمام رساله ای در شرح حال و زمان شاعر) به تصحیح مجتبی برزآبادی فراهانی - طبیب اصفهانی - تصویر ۱۶۲

شمارهٔ ۴

روشن چراغ عشق زداغ دل منست
پروانه را سرشت ز آب و گل منست
آزاده را به کار گشا احتیاج نیست
مانند سرو و عقده دل حاصل منست

هوش مصنوعی: این شعر درباره‌ی عشق و احساسات عمیق است. شاعر بیان می‌کند که عشقش مانند روشنایی است که در دل او می‌سوزد و پروانه‌ای که به آن می‌رسد، از جنس وجود خودش است. همچنین، او به این نکته اشاره دارد که فرد آزاد و مستقل نیازی به کمک بیرونی ندارد و زیبایی‌اش مانند درخت سرو، حاصل درون خود اوست.

شمارهٔ ۲ - در استمهال از پرداخت وام فرماید

شمارهٔ ۳

هوش مصنوعی: چراغ عشق در دل من روشن شده و پروانه از طبیعت و وجود من سرچشمه گرفته است.

روشن چراغ عشق زداغ دل منست

پروانه را سرشت ز آب و گل منست

هوش مصنوعی: آزادگان نیازی به کمک در کارهایشان ندارند، مانند درخت سرو که خود ایستاده و مستقل است و در دلشان چیزی پنهان شده است که بی‌نیاز از دیگران هستند.

آزاده را به کار گشا احتیاج نیست

مانند سرو و عقده دل حاصل منست

شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده