هوش مصنوعی: آیا تو ویژگی‌هایی را ستایش می‌کنی که آسمان با هزاران چشم، نعمت‌ها و بخت‌های خوب را به تو داده است؟

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که شایسته است که در جشن و سرور تو، بدون اینکه چیزی از کسی بخواهیم، زیبایی‌ها و لذت‌ها را به طور طبیعی و خودجوش به وجود بیاوریم. این زیبایی‌ها می‌توانند همانند عطر گل‌ها و شیرینی‌های طبیعی باشند که از دل دریا و صدف به دست آمده‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی که خشم تو داغ و سوزان می‌شود، چهره‌ی زیبای تو به قدری می‌درخشد که مثل آتش می‌ماند و در برابر آن، دیگران ممکن است به اندازه‌ای تحت تاثیر قرار بگیرند که به مانند آبی بشوند و خاموش گردند.

هوش مصنوعی: از دل خورشید صبحگاهی ندا و تکبیری برمی‌خیزد، و تو سوار بر اسب آسمان، مانند پیکری درخشان و تابان ظاهر می‌شوی.

هوش مصنوعی: همیشه تا زمانی که اصل و بنیاد درست و محکم باشد، نظم و زیبایی نیز برقرار خواهد بود. زمانی که اساس درست است، زینت و زیبایی نیز به راحتی به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: چنانچه دشمنی تو در نظر بیفتد، محبت و مقام تو بی‌اهمیت به نظر می‌رسد؛ اما همچون جواهر، ارزش و عزت تو همیشه باقی است.

هوش مصنوعی: آسمان که منزلگاه توست، همیشه در کنار توست، هرچند که دل من از ظلم و ستم دورانی که در آن زندگی می‌کنم، رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: چرا باید از روزگار گلایه کنم، در حالی که دلی که به عشق آشنا نیست، هیچ رحم و شفقتی ندارد؟

هوش مصنوعی: وقتی که در سایه تو قرار دارم، نگران هیچ حادثه‌ای نیستم. مانند شمعی که در پناه پرده است، از وزش تند باد هم نمی‌ترسد.

هوش مصنوعی: روزی بود که وقتی دلم خواست چیزی از تو بخواهم، به زیبایی و شکوهی که گل‌ها دارند، با دلی پر از امید، خواسته‌ام را مطرح کردم.

هوش مصنوعی: اگر از من چیزی نخواهی، بهتر است؛ و اگر خواستی، صبر کن تا زمانی که پاداش دیگری برسد.