هوش مصنوعی: نمی‌شود با گریه از دل پرغصه رهایی یافت، چون چه کسی می‌تواند یک کوه را از جای خود حرکت دهد؟

هوش مصنوعی: از غم تو، ای جواهر بی‌همتا، در عمق وجود هر کسی غوطه‌ور می‌شود و هر فردی بار غمش را در دل خود جمع می‌کند مانند گردابی که همه چیز را در خود می‌بلعد.

هوش مصنوعی: هر کسی که از درد و رنج دلش بهره‌ای نبرد، هرگز از خوشی و شادمانی زندگی لذت نخواهد برد.

هوش مصنوعی: با تلاش و سختکوشی، می‌توان به رابطه‌ای عمیق دست یافت و در آغوش ارزش‌ها و زیبایی‌ها قرار گرفت، حتی اگر مسیر پر از چالش و پیچ و خم باشد.

هوش مصنوعی: بدون تو در باغ و گلستان، دلم پر از ناله و زاری است، زیرا شبنم صبحگاهی که بیدار است، در آغوش گل خوابش می‌برد و با غم من آشناست.

هوش مصنوعی: آیا دشمنان برای حال من ناراحت هستند؟ شاید آن‌ها هم دلی بسوزانند. اما این روزها که حال من خراب است، دیگر دوستانم نیز مرا فراموش کرده‌اند.