هوش مصنوعی: هر بار که نفس می‌کشیدم، به آسمان فریاد می‌زنم، اما تو به کمکم نمی‌رسی و جانم به لبم رسیده است.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در زندگی وجود دارد روزی به پایان می‌رسد، اما اندوه و غم جدایی همیشه باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: هیچ شبی نیست که اشک‌های من به اندازه‌ی جهان نباشند. هیچ شبی نیست که ناله‌ام به آسمان نرسد.

هوش مصنوعی: ای کسی که در کنار چمن گل را در آغوش داری، امیدوارم که از گل تو آسیبی به دامنت نرسد.

هوش مصنوعی: من آرزوی یک بوسه از چشمی دارم که شیرینی و زندگی‌بخشی آن قابل مقایسه با هیچ چیز دیگری نیست.

هوش مصنوعی: من از خطر هیچ هراسی ندارم، اما نگرانم که به ساحل برسم و طوفان نرسد، انگار کشتی‌ام در مسیرش مانده است.

هوش مصنوعی: هرکس که به خاطر شکوه و زیبایی چشمان تو دچار آشفتگی شود، می‌داند که تیر زهرآگینی که از مژگان بر دلش نشسته، هرگز به او آسیب نمی‌زند.

هوش مصنوعی: این شعر به انتظار و آرزوی وصال سخن زیبایی اشاره دارد که به درد و آرزوی عاشق می‌پردازد. نویسنده امیدوار است که این غزل تازه و دلنشین، مانند درمانی برای دل بیمار انسان باشد و لکن افسوس که برخی از سخنان زیبا به آن‌هایی که تشنه آن هستند، نمی‌رسد. در واقع، سخن‌سرایان بسیاری هستند که از شنیدن این نغمه‌های دل‌انگیز محروم می‌مانند.