طبیب از طلب در دو گیتی میاسا

کسی چون میان دو منزل نشیند؟این بیت شاهکار است .اولین پایه سلوک در راه عشق همان طلب

و خواستن چیزی ست که دردی دلخواه ولی جانکاه دارد .آنکه خود را دوست داشته باشد از چنین دردی فرار می کند اما آنکه واقعا عاشق است مجنون وار و حلاج گونه تا پای نیستی و دار هم برود باز از تلاش باز نمی ایستد .

گلهای تازه 147 بااجرایی حیرت انگیز از خسروآواز استاد شجریان

بیت هفتم چققققدر پرمعناست بنازم به بزم محبت  که آنجا

گدایی به شاهی مقابل نشیند، 

ببینید محبت به  خود به همنوع به

وبه پیرامون به وعجبا که حتی به حیوانات چه ها که نمیکند؟ 

آه که چه کم رنگ شده این روزها و بجای محبت خشم و نفرت وجاه طلبی وزیاده خواهی وزندگی فانتزی وسرعتی سر سام آور رخنه کرده دروجود اکثر ماها بااین سرعت که معلوم نیست تا ناکجا خواهیم رفت؟!؟ 🤔

فقط یک نکته جالب اینکه شروع بیت اول غمش درنهان خانه دل نشیند

درحالی که موقع خوانش شعر واجرای خوانندگان  غمت در نهان خانه دل نشیند میخوانند 🙏

پی ناقه آهسته تر رو  که ترسم
 غباری بدامان محمل نشیند
خلد گر بپا خاری اسان دراید
 چه سازم بخاری که در دل نشبند
 مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
  ز بامی که برخاست مشکل نشیند
 -
 دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند
 از گوشه بامی که پریدیم پریدیم

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی 

ز بامی که برخاست به مشکل نشیند 

این بیت از غزل طبیب اصفهانی شاهکار است 

همچنین هر مصراع این غزل گرانبها و سترگ

گنجور عزیز جای تعجبه که اثر عثمان خوافی در بین ترانه‌ها نیست

نور الدین عبد الرحمان جامی

غمت در نهانخانه دل نشیند 

به نازی که لیلی به محمل نشیند

به دنبال محمل سبکتر قدم زن 

مبادا غباری به محمل نشیند 

به پا گر خلد خار به آسان بر آید  

چه سازم ز خاری که بر دل نشیند

زگل گل بروید بصحن چمن ها

که بوی خوش آن بهر دل نشیند 

دلمرا مرنجان که این مرغ وحشی 

ز بامیکه بر خاست مشکل نشیند 

خوش آن کاروانی که شب راه طی کرد 

دم صبح اول به منزل نشیند 

بنازم به بزم محبت که آنجا  

گدایی وشاهی مقابل نشینن 

امیدواره جامی به فردای محشر 

به زیر لوای مزمل نشیند

این غزل را که تخلص جامی است درصفحه ای دیدم، که ثبت شده به نام عبدالرمان جامی.به نظرم طبیب اصفهانی این غزل را بازسازی کرده است. چون دردیوان  جامی ندیده ام، هنوز نظر قطعی نمیتوانم بدهم که این غزل ازجامی باشد.