هوش مصنوعی: دلم تنگ است و به سفر به گلستان علاقه‌ای ندارم، زیرا آزادی و آرامش حتی در گوشه‌ی زندانم را نیز حس نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من به شدت گریه می‌کنم و مانند شمعی که امیدی از من برنخاسته، در حال ناله‌ام. مثل جرس که صدایش به هیچ‌کس نمی‌رسد، صدای من نیز به کسی نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: در دل دوری تو، باید سال‌ها گریه کنم. افسوس که به خاطر ناتوانی، تنها یک نفر هستم که می‌توانم بر دلم بگرید.

هوش مصنوعی: به خاطر زیاد صحبت کردن، دستم به گلویم رسیده است و به خاطر شراب‌خواری، دستم به پیاله نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: از شوق و ذوقی که دارم، آزادی را با شور و هیجان می‌خواهم، اما واقعاً پرواز از گوشه‌ی قفس من ممکن نیست.

هوش مصنوعی: همه افراد از زیبایی‌های این باغ بهره‌برداری می‌کنند و گل‌ها را می‌چینند، اما من مانند یک غنچه فقط به آرزوها و خواسته‌های خودم فکر می‌کنم و چیزی جز آن برایم مهم نیست.

هوش مصنوعی: از قطره شبنم که از گلستان نشأت می‌گیرد، چیزی برای تماشا کردن تو نمی‌آید. این چشم من از دیدن تو سیر نشده است.

هوش مصنوعی: دل من، به خاطر غم عشق، مانند آینه‌ای روشن و بدون غبار شده است.