هوش مصنوعی: ما به شدت در سختی و فقر به سر می‌بریم و به نوعی دلسوزی و محبت تو در حق ما بسیار لازم است. اگر بتوانی به ما رحم کنی و ما را ببخشی، زمان آن فرا رسیده است.

هوش مصنوعی: وقتی که تو خون من را روی زمین ریختی، دیگر نیازی نیست که من برای تو چیزی را طلب کنم، زیرا برای من همین که خونم را تقدیم کرده‌ام کافی است.

هوش مصنوعی: شاه در خواب است و در درگاه او، مردم در حال دادخواهی غفلت دارند. از خود دادخواهی نمی‌کنند تا ببینند نتیجه‌اش چه خواهد بود.

هوش مصنوعی: وقتی که رحمت تو بیشتر می‌شود، حتی اگر بی‌گناه باشم، از اشتباهاتم معذرت‌خواهی می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای سوار، از مسافرانی که بر روی شتر نشسته‌اند بپرس که چه کسی است که از ناله‌هایش خون می‌ریزد و بر زندگی مسافران تأثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: از درد خودم می‌گویم. آیا تو نیز از درد خود سخن خواهی گفت؟ در این صورت، هم تو را تسلی می‌دهم و هم دوا را به تو می‌دهم.

هوش مصنوعی: هرچند که ما سکوت کرده‌ایم و چیزی نمی‌گوییم، ای میخُور بی‌رحم، اما ستم و بی‌عدالتی هم همیشه حد و اندازه‌ای دارد.

هوش مصنوعی: اگر از آشنایان دور افتاده‌ام، چیزی عجیب نیست. چرا که امتحان‌های بسیاری با دوستان نزدیک خود کرده‌ام.

هوش مصنوعی: ما و پزشک تا چه زمانی باید در حال مستی و هوسرانی در میخانه بگذرانیم؟ ای مستیان!