سوزنی سمرقندی » دیوان اشعار » هزلیات » رباعیات » شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای خم شکسته بر سر چاه کمیز</p></div>
<div class="m2"><p>با سوزن سوفار درشت سر تیز</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مستیز که با او نه برآید بستیز</p></div>
<div class="m2"><p>نی تو نه چو تو هزار زنار آویز</p></div></div>

دیوان حکیم سوزنی سمرقندی به کوشش دکتر ناصرالدین شاه‌حسینی، امیرکبیر، ۱۳۳۸ » تصویر 568

شمارهٔ ۳

ای خم شکسته بر سر چاه کمیز
با سوزن سوفار درشت سر تیز
مستیز که با او نه برآید بستیز
نی تو نه چو تو هزار زنار آویز

هوش مصنوعی: شاعر به زنی خمیده و زیبای در کناره چاه اشاره می‌کند که با سوزن بزرگش، خود را تزیین کرده است. او از این زن می‌خواهد که با کسی که باید، نبرد نکند، زیرا او تنها نیست و هزاران دیگر هم هستند که مانند او زینت دارند. 

شمارهٔ ۱

شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: ای کمانی که بر لب چاه خم شده‌ای، با سوزنی بزرگ و تیز به نخی پنبه‌ای نزدیک می‌شوی.

ای خم شکسته بر سر چاه کمیز

با سوزن سوفار درشت سر تیز

هوش مصنوعی: با او نجنگ و درگیر نشو، زیرا نمی‌توانی بر او غلبه کنی. تو هم مانند او نیستی که هزار زنجیر بر گردن داشته باشی.

مستیز که با او نه برآید بستیز

نی تو نه چو تو هزار زنار آویز

شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده