سوزنی سمرقندی » دیوان اشعار » هزلیات » رباعیات » شمارهٔ ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آنگه که بدی نبود رخ مه را خویش</p></div>
<div class="m2"><p>جستن ز تو من نیافتم بهره خویش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>اکنون آئی که گشت . . . ونت درویش</p></div>
<div class="m2"><p>چون گردن پیر گاو گردنکش ریش</p></div></div>

دیوان حکیم سوزنی سمرقندی به کوشش دکتر ناصرالدین شاه‌حسینی، امیرکبیر، ۱۳۳۸ » تصویر 568

شمارهٔ ۴

آنگه که بدی نبود رخ مه را خویش
جستن ز تو من نیافتم بهره خویش
اکنون آیی که گشت    ونت درویش
چون گردن پیر گاو گردنکش ریش

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به مرور زمان و تغییرات آن اشاره می‌کند. او می‌گوید زمانی که زیبایی و خوبی بود، نتوانست از تو بهره‌مند شود. حالا که زمان سختی و فقر است، تو به سراغ من آمده‌ای و این وضعیت را شبیه به گردن پیر گاوی می‌داند که به دور خود می‌چرخد. به طور کلی، شاعر احساس ناامیدی و تغییرات را بیان می‌کند.

شمارهٔ ۲

شمارهٔ ۳

هوش مصنوعی: زمانی که نیکی و زیبایی وجود ندارد، من نتوانستم از تو بهره‌ای ببرم و به این معنا به دنبال خودم نرفتم.

آنگه که بدی نبود رخ مه را خویش

جستن ز تو من نیافتم بهره خویش

هوش مصنوعی: حالا که انتظار به پایان رسیده و تو آمدی، درویش شبیه به گردن بلند گاوی شده که زیر بار سنگینی ریشش خم شده است.

اکنون آئی که گشت . . . ونت درویش

چون گردن پیر گاو گردنکش ریش

شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده