سوزنی سمرقندی » دیوان اشعار » هزلیات » رباعیات » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای دزد هجا و مدح دیوان پدر</p></div>
<div class="m2"><p>گوئی که شدم سوار میدان پدر</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من رستم شعرم و تو سهراب منی</p></div>
<div class="m2"><p>از خنجر من جان نبری جان پدر</p></div></div>

دیوان حکیم سوزنی سمرقندی به کوشش دکتر ناصرالدین شاه‌حسینی، امیرکبیر، ۱۳۳۸ » تصویر 568

شمارهٔ ۲

ای دزد هجا و مدح دیوان پدر
گویی که شدم سوار میدان پدر
من رستم شعرم و تو سهراب منی
از خنجر من جان نبری جان پدر

هوش مصنوعی: در این شعر، گوینده به نوعی حس می‌کند که در میدان شعر و ادب، با دزدی از پدرش به خلق اثر پرداخته است. او خود را رستم شعر می‌داند و دیگری را سهرابش، و از این رابطه، گوینده احساس می‌کند که با وجود اینکه می‌تواند به او آسیب برساند، همچنان از جان پدرش دفاع می‌کند. این تضاد میان خنجر و حفاظت از جان پدر نشان‌دهنده‌ی عمق احساسات و روابط خانوادگی است.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: ای دزد کلمات و ستایش‌های پدر، مثل اینکه در میدان پدر سوار شدم.

ای دزد هجا و مدح دیوان پدر

گوئی که شدم سوار میدان پدر

هوش مصنوعی: من در دنیای شعر همانند رستم هستم و تو مثل سهراب منی. از من آسیب نزن، زیرا به خاطر جان پدرم، جانت را نیز نخواهم گرفت.

من رستم شعرم و تو سهراب منی

از خنجر من جان نبری جان پدر

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده