سوزنی سمرقندی » دیوان اشعار » هزلیات » رباعیات » شمارهٔ ۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای صدر جوانبخت ز بس غم خوردن</p></div>
<div class="m2"><p>بی برگ شدم بار گران بر گردن</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نه توشه زیستن نه برگ مردن</p></div>
<div class="m2"><p>بی برگم و بی مرگ چه دانم کردن</p></div></div>

دیوان حکیم سوزنی سمرقندی به کوشش دکتر ناصرالدین شاه‌حسینی، امیرکبیر، ۱۳۳۸ » تصویر 570

شمارهٔ ۱۷

ای صدر جوانبخت ز بس غم خوردن
بی برگ شدم بار گران بر گردن
نه توشه زیستن نه برگ مردن
بی برگم و بی مرگ چه دانم کردن

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به غم و اندوه خود اشاره می‌کند و از حالتی حسرت‌بار صحبت می‌کند. او احساس می‌کند که به خاطر غم‌ و اندوه زیاد، مانند درختی بی‌برگ شده و بار سنگینی بر دوش دارد. او نه چیزی برای زندگی دارد و نه چیزی برای مرگ. در نهایت تنها مانده و نمی‌داند باید چه کار کند.

شمارهٔ ۱۵

شمارهٔ ۱۶

هوش مصنوعی: ای جوان خوشبخت، به خاطر زیاد غم خوردن مثل درختی شدم که بی‌برگ مانده و حالا بار سنگینی بر دوش دارم.

ای صدر جوانبخت ز بس غم خوردن

بی برگ شدم بار گران بر گردن

هوش مصنوعی: نه چیزی برای زندگی دارم و نه چیزی برای مرگ، بی‌هوا هستم و در وضعیت عدم زندگی و مرگ، نمی‌دانم چه باید بکنم.

نه توشه زیستن نه برگ مردن

بی برگم و بی مرگ چه دانم کردن

شمارهٔ ۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده