هوش مصنوعی: حکیم با دقت و ظرافت توجه شاعران را جلب می‌کند، مانند این که چشمانش را به یک سوزن تیز می‌دوزد؛ به گونه‌ای که هر نگاهش عمیق و نافذ است و مانند سوزنی که از فولاد ساخته شده، قدرت تأثیرگذاری بالایی دارد.

هوش مصنوعی: مانند سوزنی که بی‌ریشه است، با خیالی آزاد و بدون قید و بند به هر کجا که بروم، خودم را رها می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم کلام را به زبانی ساده بیان کنم، می‌توان گفت: وقتی که من یک رشته از کلمات را می‌کشم، می‌توانم از نقد و تمسخر یک عالم شاعر، با دیگران در هم بپیچم، طوری که هیچ چیز نتواند در آنجا جا بگیرد.

هوش مصنوعی: کسی که درباره‌ام سخن ناخوشی گفت، اما نامش را ذکر نکرد، مانند سوزنی است که در میان حمله‌ای قرار دارد و صدایش در باغ بهشت بلند است.

هوش مصنوعی: اگر بتوانم، به نوبت و یکی یکی ریش او را می‌گیرم، مانند دانه‌های جوز که در زمان گرسنگی از درخت چیده می‌شوند.

هوش مصنوعی: به او بگویم، ای زن، تو حالا به مانند دامادی برای همسرت تبدیل شده‌ای و در روز قیامت، شایستگی‌ها و اعمالت به درستی مورد بازبینی قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانی به من آسیب برسانی وقتی که خودت نیز به من توجه نمی‌کنی؟ همچنین من در زمان زیبا و خاصی قرار نگرفته‌ام.

هوش مصنوعی: من سعی می‌کنم تا به او بگویم و از او انتقاد کنم تا احساس خشم یا شادی کند.

هوش مصنوعی: من نه شاگرد او هستم و نه او همانی است که مرا شاگرد خود بداند.

هوش مصنوعی: بیا و اگر می‌توانی عیب‌ها و انتقادهای مرا با صدای بلند بگو، این کار را در حضور من انجام بده، چرا که من از تو استادتر هستم.

هوش مصنوعی: شما فرزند خود را به دنیا آورده‌اید و می‌دانم که شعر، چیزی شبیه به فرزند شاعر است و از آن ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: چیزی که فرزند را به وجود می‌آورد، فقط سخن و بیان نیست، بلکه دانشی عمیق‌تری نیاز است. هیچ‌کس نمی‌داند که حقیقتاً چه کسی به وجود آمده و چه کسی از کجا آمده است.