هوش مصنوعی: خواجه محمد مؤید به زیبایی می‌گوید که دل تو به اندازه‌ای وسیع و عمیق است که نمی‌توان آن را با دریا مقایسه کرد. در واقع، او می‌خواهد بگوید که احساسات و عمق دل تو فراتر از هر چیزی است و دریا نمی‌تواند با آن برابری کند.

هوش مصنوعی: تلاش و اراده تو به قدری قوی است که مانند پرنده‌ای در آسمان می‌تواند به اوج برسد و به هدف‌های بزرگ دست یابد. اگر جدیت و کوشش کنی، می‌توانی به موفقیت‌های چشمگیری دست پیدا کنی.

هوش مصنوعی: در اینجا به فردی اشاره می‌شود که از دنیای معنوی و واقعیات عمیق زندگی فاصله گرفته و به دنیای ظاهری و سطحی وابسته شده است. او در میانه چیزی که به دنبال آن است، به نوعی ناتوانی و ضعف دچار شده و از درک صحیح و روشن از واقعیت‌ها بازمانده است. در واقع، این فرد در یک حالت بی‌خبری و عدم آگاهی به سر می‌برد و در نتیجه، زندگی‌اش به نوعی بی‌هدف و ناکارآمد شده است.

هوش مصنوعی: من در عشق تو به گونه‌ای هستم که گویی تو مانند محمد و من مانند عکاشه هستم.

هوش مصنوعی: نگاهی به دوستی بینداز که به خاطر او به این حال افتاده‌ام؛ دوستی که چهره‌اش مانند پشت درختی است.

هوش مصنوعی: زمانی که زیبایی چهره‌ات ساده و بدون زرق و برق بود، بسیاری از دل‌ها را به خود جذب می‌کرد. اما اکنون که آشفته و رنجیده به نظر می‌روی، دیگر آن جذابیت را نداری.

هوش مصنوعی: با کسی که از درد سوزان من آگاه است، می‌سوزم و با حرارت عشقش، آتش در وجودم شعله‌ور می‌شود و تو را به یاد یک تکه از وجودت می‌اندازم.

هوش مصنوعی: من هم سعی می‌کنم خدمی به تو بکنم به خاطر موی ریش عمزاده‌ات و به خاطر وفاداری به تو.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در این دنیا کسی پیدا شود که مانند سوزنگر به تشنه‌ی زندگی، دو سوزن در دست داشته باشد و بر ماشه‌ای فشار آورد.

هوش مصنوعی: شما بر روی تختی نشسته‌اید که به باد تعلق دارد و در واقع این مکان مناسب شما نیست، اما در عوض بر روی تختی از کباب نشسته‌اید و یک رانش را به خودتان اختصاص داده‌اید.