سوزنی سمرقندی » دیوان اشعار » هزلیات » قطعات » شمارهٔ ۱۶ - مهتران

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هرکه را تا به . . . ایه بفشردم</p></div>
<div class="m2"><p>آسمان مهتری بدو بسپرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>همه تازان من بزرگ شدند</p></div>
<div class="m2"><p>من نمایم بچشم ایشان خرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>ای دریغا که می نه بتوانم</p></div>
<div class="m2"><p>خویشتن را یکی به . . . ون دربرد</p></div></div>

دیوان حکیم سوزنی سمرقندی به کوشش دکتر ناصرالدین شاه‌حسینی، امیرکبیر، ۱۳۳۸ » تصویر 524

شمارهٔ ۱۷ - علی بن ناصر

هرکه را تا به    ایه بفشردم
آسمان مهتری بدو بسپرد
همه تازان من بزرگ شدند
من نمایم بچشم ایشان خرد
ای دریغا که می نه بتوانم
خویشتن را یکی به    ون دربرد

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر احساساتی از سر رنج و ناامیدی هستند. شاعر به این نکته اشاره دارد که اگرچه به افراد زیادی کمک کرده و آنها را بزرگ کرده است، اما خود او در نظر آنها کوچک و حقیر به نظر می‌رسد. او آرزو می‌کند که بتواند خود را از این وضعیت نجات دهد، اما از ناتوانی در این زمینه ابراز تأسف می‌کند.

شمارهٔ ۱۵ - زن سعد

شمارهٔ ۱۶ - مهتران

هوش مصنوعی: هر کسی را که در مشکلات و چالش‌ها می‌فشارم، آسمان مقام و بزرگی را به او می‌سپارد.

هرکه را تا به . . . ایه بفشردم

هوش مصنوعی: همه کسانی که جوان و سرزنده بودند، اکنون بزرگ‌تر و پخته‌تر شده‌اند، اما من هنوز به چشم آن‌ها کوچک و کم‌سن به نظر می‌آیم.

من نمایم بچشم ایشان خرد

هوش مصنوعی: ای کاش که می‌توانستم خود را به یک چیز خاص برگردانم و در آن غرق شوم.

ای دریغا که می نه بتوانم

خویشتن را یکی به . . . ون دربرد

شمارهٔ ۱۶ - مهتران

اطلاعات

برگردان به زبان ساده