هوش مصنوعی: چرا به خاطر لطافت به این میله نیازی دارم، در حالی که از این میله عزیزتری و از این میله زیباتر؟

هوش مصنوعی: چوب سختی که به دست دارم برای من بسیار ارزشمند است و من می‌توانم با صد زبان مختلف به آن محبت و نوازش کنم. چه عجب است که به چنین چیزی با این حساسیت و محبت توجه می‌شود.

هوش مصنوعی: من او را در آغوش می‌گیرم و سپس به او می‌گویم که تو چقدر زنده‌ای و چقدر سنگین و بلندقد و بی‌ثبات هستی.

هوش مصنوعی: تو هستی که در فرهنگ‌ها و زبان‌های مختلف نقش و هویت داری؛ به زبان‌های گوناگون مثل هندی و ترکی و همچنین به زبان‌های فارسی و عربی شناخته می‌شوی.

هوش مصنوعی: زمانی که یک شکارچی (سگ تازی) به دنبال شکار است، شترمرغ (طوق) که در حال فرار است، مانند آهو از او می‌گریزد.

هوش مصنوعی: وقتی موهایت را به سمت بالا بلند کنی و به من اشاره کنی، راز تو را به گونه‌ای افشا می‌کنی که من هم علامتی از معشوق را بفهمم.

هوش مصنوعی: اگر سه بار تلاش کنم و از زانوان به زمین بیفتم، اگر هم که فقط با زانو بازی کنی، باز هم بر می‌خیزم و ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: تمام نقاط ضعفی که در شعر تو وجود دارد، ای سنایی، به خاطر زیبایی و ظرافتی که در آن به کار برده‌ای، در وصف حمدان صحبت می‌کنم.

هوش مصنوعی: این شعر به این مضمون اشاره دارد که کسی از سنائی می‌پرسد چرا به خاطر لطافت و زیبایی، خود را این‌گونه عجیب و غریب نمی‌سازد. یعنی از او می‌خواهد که از زیبایی‌های موجود استفاده کند و خود را در قالبی خاص و زیبا نشان دهد.