هوش مصنوعی: من کسی هستم که از سرزمین حمدان در یمن آمده‌ام و در میان سرخ‌ریزان، تنها من هستم که اینچنین هستم.

هوش مصنوعی: مناسب است که در این دنیا به یاد خودم باشم، چرا که هر انسانی به نوعی در بند و وابسته به دیگران است و من نیز از این قاعده مستثنی نیستم.

هوش مصنوعی: من کسی هستم که به خاطر اشتیاق زیاد، از ترس به دوری می‌روم و تمام شب مراقب خودم هستم.

هوش مصنوعی: هر بار که بر زمین می‌زنمش، از او قطره‌های آب می‌چکد و من آن را به رنگ آتش در می‌آورم، مثل باد که به درون می‌دمد.

هوش مصنوعی: مانند کرم پیله که از ترس مار، همه جا را برای خوابش پارچه‌ای می‌سازد، من نیز از هراس و نگرانی خود، تمام وجودم را به گونه‌ای محصور کرده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی که سرم به زیر پیراهنم پنهان است و احساس گرسنگی می‌کنم، برای اینکه گرسنگی‌ام را برطرف کنم، خودم را به شکستن دندان‌هایم مجبور می‌کنم.

هوش مصنوعی: این جمله بیانگر احساس ناکامی و ناتوانی در بیان خواسته‌ها و احساسات است. فردی که در جستجوی چیزی در اطراف خود است، خود را به سفری تشبیه می‌کند که هرچند در آن حضور دارد، اما نمی‌تواند به درستی صحبت کند یا چیزی را طلب کند. احساس بی‌صدایی و بی‌کسی در این جستجو نمایان است.

هوش مصنوعی: هر دهانی که با قصد و هدف خاصی به آن زبان می‌زنم، چه چیزی گفت؟ گفت که دهانم پر از سخنان ناتمام است.

هوش مصنوعی: انسان باید دو زبان داشته باشد؛ یکی گفتار و دیگری خاموشی. هرگاه فردی را که نادان است، مورد انتقاد قرار دادم، به آن کس نشان می‌دهم که چقدر از مهارت‌های من بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: سخنان ناچیز و بی‌معنی افراد نادان برای من قابل تحمل نیست، چرا که من از آنها بهتر و باارزش‌تر هستم.

هوش مصنوعی: من به دنبال کسی هستم که به شعر و ادبیات افتخار کند و بگوید: من هستم که درک عمیقی از علم و دانش زمان خود دارم.

هوش مصنوعی: زیبایی و افتخار بلخ، همچون بامی است که از یاد او، تمام شب تا صبح انواع خیالات و آرزوها در ذهنم می‌گذرد.

هوش مصنوعی: وقتی صبح به چهره و زیبایی او نگاه می‌کنم، از شگفتی و شوق، دست‌ها و گردنم را در تحسین او به سمت پایین خم می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای زیبایی، از این آزمایش که دچار آن شدم نه به ضعف افتاده‌ام و نه در برابر تو تسلیم شده‌ام، و نه اینکه مورد آزمایش قرار گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: من به اندازه تو شاعر نیستم، چون تو از همان ابتدا طعم شعر را به من چشاندی و حالا که لب به سخن می‌زنم، بر شعر و سُخن تو تأثیر دارم.

هوش مصنوعی: به من افتخار است که شعر می‌گویید، زیرا شما نه دزد شعر و نه تعمیرکار قدیمی هستید.

هوش مصنوعی: هر چیزی که بخواهند از من بگویند، به همان سرعت پاسخ می‌دهم و نمی‌خواهم که زمان بگذرد و از هر موضوعی صحبت نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: شاعر به زیبایی و زیبایی‌های خود اشاره می‌کند و از این می‌گوید که نمی‌تواند بگوید که خودش چقدر از دانش و اطلاعات زمانه را درک کرده است.