هوش مصنوعی: تاختن به بت‌های ختن و بازگشت نکردن با مکر و حیله و فنون، به این معنی است که در برابر چالش‌ها و مشکلات، باید با شجاعت و صداقت برخورد کرد و هرگز به ترفندها و فریب‌ها روی نیاورد.

هوش مصنوعی: دل‌های نیکان این روزگار، به یک‌باره دچار مشکلات و مصیبت‌های فراوانی شده‌اند.

هوش مصنوعی: آه که چه خوب است دیدن آن چهره زیبا که درخشش او به مانند نقره و زیبایی‌اش دل‌ها را تسخیر می‌کند.

هوش مصنوعی: او با آه و درد، حسرت می‌خورد که چگونه موی بلند و تابدار بت‌های چینی را به جلای خود بر سر می‌نهد.

هوش مصنوعی: محبوب من مویی را که در چهره‌اش بود به من نشان داد، ای کاش این محبوب و آن مو در برابر من نبود.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و لذت بوسه اشاره دارد. بوسه‌ای که می‌تواند روح را سیراب کند و تجربه‌ای شیرین و دلنشین را به همراه داشته باشد. در واقع، شاعر در اینجا به این نکته پرداخته که اگر بوسه‌ای با عشق و علاقه واقعی صورت گیرد، می‌تواند به معنای عمیق‌تری از شیرینی و جذابیت بین دلدادگان بدل شود.

هوش مصنوعی: دوست را به زلفش مانند دومی لنگر زده‌ایم و حالا با انباشت احساسات در دل، این زلف به چاهی پر از دیگر مشکلات تبدیل شده است. وقتی این زلف شل و ضعیف می‌شود، همه چیز باز می‌گردد و دشواری‌ها خود را نمایان می‌کنند.

هوش مصنوعی: دوست من شبیه به دار حسن شده است، به طوری که چون رشته‌ای بلند از این دار آویزان شده است.

هوش مصنوعی: دل من تنگ است، چون معشوقی که دهانش کوچک است، برایم تنگی ایجاد کرده است. در این تنگنای دلخواه، به گرد این تنگنای احساس، ریش نیز به یادگار مانده است.

هوش مصنوعی: نهر پر از نی‌شکر جاری شد و جایگزین آن عقیق شیرین یمنی شد.

هوش مصنوعی: موهای زیبا و فر زنی که صورتش را زینت بخشیده، جای مناسبی برای گرفتن و بوسیدن دارد و زلف‌های او که همچون توبه‌شکن است، زیبایی خاصی به چهره‌اش بخشیده‌اند.

هوش مصنوعی: چشم به راه معشوق نشسته‌ای و در حالی که او را می‌نگری، چنان غرق در زیبایی او شده‌ای که گویی شانه‌اش را به جای موهایش می‌گویی و زلفش را به ریشش نسبت می‌دهی. زیبایی او به قدری تو را در خود غرق کرده که به سادگی نمی‌توانی واقعیت را تشخیص دهی.

هوش مصنوعی: در شرابخانه عشق، معشوق چهره‌اش همچون بت است و نباید از او سوالی کرد، چون وقتی به او دست یابیم، همه چیز دیگر بی‌اهمیت می‌شود.

هوش مصنوعی: ای پدر، به خاطر درد و رنجی که فرزندت به تو می‌دهد، لباس خود را دریده و بر سرت خاک بپاش.

هوش مصنوعی: ای کاش به خاطر پدر، بر این دل سست و بی‌قرار رحم کنی و یکباره آن را نمی‌شکنی.

هوش مصنوعی: من چگونه می‌توانم درباره‌ی ریش تو صحبت کنم، ای کسی که خودت تمامت ریش است؟ و ای کسی که دوباره تمامت ریش است.

هوش مصنوعی: این بیت به تمسخر افرادی اشاره می‌کند که درک صحیحی از امور ندارند و به طرز بی‌پرده‌ای به ایراد گرفتن مشغولند. به نوعی، افراد را تشبیه کرده که مانند خرها به مسائلی بی‌معنی می‌پردازند و به آنها توصیه می‌شود که از کارهای بی‌فایده دست بردارند و بهتر است که در رفتار و گفتار خود دقت بیشتری داشته باشند.