هوش مصنوعی: من یک سنگ کوچک و بی‌ارزش از خر افشار هستم، خشک، بی‌فایده و غیرتمند، که همواره در حال زندگی بی‌قید و شرط هستم.

هوش مصنوعی: من مثل گوساله‌ای که گم شده‌ام، تا زمانی که به شاخه‌ای برخورد نکنم، به هر جایی که بروم، با مشکلات و موانع مواجه می‌شوم.

هوش مصنوعی: مدتی است که در شهر به جوانی و زیبایی‌های مختلف شناخته شده‌ام و با لباس‌ها و فریب‌هایی که به کار می‌برم، به این شهرت دست یافته‌ام.

هوش مصنوعی: من نه شعر عربی بلدم و نه علم و هنر و ادب را به‌خوبی آموخته‌ام، و هیچ‌گاه در زندگی‌ام با این مسائل آشنا نبوده‌ام.

هوش مصنوعی: از این پس، من و مرد مسافران خواهیم بود، با حمل و نقل و پرندگان مختلفی چون گنجشک و کبک و ... و دیگر چیزها.

هوش مصنوعی: من و دو دوست کوچک‌ترم به اتاقی می‌رویم و هم‌زمان مشغول تلاش و تلاش مجدد هستیم.

هوش مصنوعی: ما به قدری تلاش و فعالیت می‌کنیم که تا زمانی که همسایه خوابش نبرد، هیچ وقفه‌ای در کارمان نداشته باشیم.

هوش مصنوعی: زمانی که گندم سر از خاک بیرون می‌آورد، باید با چوب میوه‌ای سرش را به زمین بکوبیم تا به زخم سیلی و آزار مورچگان دچار نشود.

هوش مصنوعی: حسرت به حال شخصیت و ویژگی‌های برجسته آن فرد می‌خورم که به خاطر عشقش به آن معشوق زیبا، ویژگی‌های خود را فراموش کرده است.

هوش مصنوعی: بنای مذهب تازه‌ای که قرار بود بسازند، تنها با لطف و فضل به وجود آمد و جز شرافت و شخصیت کسی در آنجا نداشت. فیروز با ناز و MTکلامش بر این موضوع اشاره کرده است.

هوش مصنوعی: این بیت بحثی دربارهٔ ارزش و مقام شعر است. شاعر می‌گوید که شعرش در این موضوع ارزش پاسخ دادن ندارد و به نوعی از خود می‌گوید که او همچون کسی نیست که در زمان نوروز، که زمانی برای جشن و شادمانی است، به اظهار ارادت و احترام بپردازد. او نشان می‌دهد که به تفاوت سطح و کیفیت شعرش و موضوعاتی که در آن می‌پردازد، آگاه است.