هوش مصنوعی: عمید کاسنی با چهره‌ای جذاب و خاص، عاشقانه و با شور و شوق به سراغ معشوق خود می‌رود. او به زیبایی و لطافت یک گل کاسنی مانند است و نشان‌دهنده‌ی عشق و دلبستگی عمیق خود به معشوق است. این احساسات او به قدری قوی است که انگار هیچ مانع یا محدودیتی نمی‌تواند او را بازدارد.

هوش مصنوعی: مردی به دیار باقی رفته و تنها یادگاری از او باقی مانده است، مانند اینکه یک کاسنی در گوشه‌ای از ویرانی، مانند جغدی که در آنجا مانده، باقی مانده است.

هوش مصنوعی: در اینجا به وضوح نشان داده شده است که مانند اینکه مغ‌های یزدانی، آن فرد را از میان بستر و گرفتاری‌هایش بیرون آورده‌اند و به جای آن، او را به سختی و زحمت واگذار کرده‌اند، اشاره می‌شود. این بیان بر негатив و دشواری‌های موجود در زندگی تأکید می‌کند.

هوش مصنوعی: پای چپ خود را در سینه جهنم گذاشته و در زیر خانه‌ام، کوله‌اش را گذاشته است.

هوش مصنوعی: گاهی رنج و زحمت انسان را به یاد فرعون می‌اندازد، و گاهی هم به یاد سکات و دلاوری‌های یک قهرمان از دیار هومان می‌برد.

هوش مصنوعی: گاهی به طعنه و شوخی، نفرین از درگاه ابلیس می‌رسد و از آن جادوگر خبیث به طور علنی بر سر دیگران نازل می‌شود.

هوش مصنوعی: با توجه به قدرت و اقتداری که فرعون داشت، برخی از افراد به او نزدیک می‌شدند و به نوعی خود را به او می‌چسباندند تا بتوانند در کنار بزرگان و مهمانان دیگر جا بگیرند.

هوش مصنوعی: به خاطر خودبزرگی فرعون و جسارت او، چوبی در مجلس نمرود به طور افراطی حرکت کرد.

هوش مصنوعی: صدای باربد در مجلس نمرود طنین‌انداز می‌شود و موسیقی زیبایی می‌نوازد که دل‌ها را شاد می‌کند.

هوش مصنوعی: صدا و نغمه‌ی موسیقی به گوش قارون رسید و او کلید گنجینه‌ی ناامیدی را به دست گرفت.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی در دنیا به دنبال مال و ثروت باشی و هر چه را که می‌خواهی بخواهی، مثل قارون می‌شوی. اما چنین خساست و حرص و آز فقط به فردی مثل او می‌ماند و به کسی که دارای خصلت‌های نیکو باشد نمی‌چسبد.

هوش مصنوعی: از پشت مار که شکنجه‌گر است، حتی درد و رنج قارون را هم به سادگی با ناخن و دندانش می‌برد.

هوش مصنوعی: شعر گفتن و نواختن عود و شوخی کردن با پادشاهان بیابانی، موجب خوشحالی پژمان می‌شود.

هوش مصنوعی: در آتش عمیق فرو می‌رود، به طوری که مانند صرافانی که از دکان به دکان می‌روند، درک و فهمش از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: نظامی، اگرچه به ظاهری زنده است، اما من او را همچون مرده‌ای می‌دانم که در اعماق جهنم زبانش را به بیرون آورده است.

هوش مصنوعی: من در نظم مرثیه‌اش تلاش می‌کنم و حق طبیعی او را در نظر می‌گیرم و جز این شعر به چیزی دیگر نمی‌اندیشم.

هوش مصنوعی: زندگی به گونه‌ای نیست که گرسنگی چشم را بتوان به راحتی توضیح داد؛ این موضوع آن‌قدر پیچیده است که تنها در روز قیامت مشخص خواهد شد.

هوش مصنوعی: در اینجا به بوهایی از آرد و نان اشاره شده است. بویی که سگ آسیا به آن عادت کرده، به خاطر وجود آردی است که در آنجا وجود دارد. این بو شبیه بوی نان است و نشان‌دهنده ارتباط عمیق بین مواد اولیه و فرآیند نانوایی است.

هوش مصنوعی: در لحظه‌ی مرگ، خواسته‌ام این است که بر روی جنازه‌ام چیزی نپوشانید جز سفره‌ای پر از نان.

هوش مصنوعی: یک گدا به درگاه مردم با ثروت می‌گوید که چه ارزشی دارد، در حالی که هزاران گدا به پاهای او افتاده‌اند و در تلاشند تا چیزی از دهقان بگیرند.

هوش مصنوعی: فقیر زن و مرد هر دو، و همچنین فقیر به قیامت می‌آید و بر او غسل و کفن واجب است.

هوش مصنوعی: از دست تقدیر، فخر دین را دیدم که همچون بازرگانی از دنیا رفت و در حالی که خسته و تشنه بود.

هوش مصنوعی: اگر فرد نیک‌نفس بمیرد، کار نیک او در زندگی‌اش ارزشمند است و اگر هم زنده بماند، به من چه فایده‌ای دارد. زندگی و مرگ او برای من هیچ سود و زیانی ندارد.

هوش مصنوعی: عمر من در سایه‌ی مرگ و فخر دینم جاودانه است، زیرا در این زندگی مدت زمان بقای جهان نیز وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر از هر فصل، فصلی که امید به آن داریم، خارج شود، تنها چیزی که می‌تواند جان را به حرکت درآورد، شنیدن این مرثیه است.