هوش مصنوعی: ای خوش‌بوتر از ترب و اسفناج، در دامن مادرت پرورش یافته‌ای و به زیبایی و نیکی مشهوری.

هوش مصنوعی: هر بار که من بخندم، انگار تمام شهر هم با من می‌خندند و این شادی فقط به نیمه‌ای از تو مربوط نمی‌شود.

هوش مصنوعی: تو در دل سنگی که دو تکه شده، چنگی زده‌ای. در زیر آن سنگ به خواب رفته‌ای و دیگران از بالای آن بر تو نظارت می‌کنند.

هوش مصنوعی: تا وقتی که در تو به حدی نرسند که بتوانند مشکلی را حل کنند، همان‌طور به تماشا نشسته‌اند. وقتی که قضاوت به جایی رسید، فردی به سوی در می‌رود.

هوش مصنوعی: همان‌طور که بر ابلیس نفرین و لعنت می‌کنی، این نفرین و لعنت بر او تأثیر دارد.

هوش مصنوعی: وقتی گاوی از خانه بیرون می‌آید، بر روی اسب نشسته است، مانند اینکه دجال به خر برمی‌خیزد و بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر من پدرت شوم، خیلی از تو دور نخواهم بود. تو هم مانند ابلیس لعنتی به بدی خود را نشان می‌دهی.

هوش مصنوعی: هر بار که سر برآورم از حمد و ستایش، اگر مقدور باشد، تاجی بر سرش می‌گذارم.

هوش مصنوعی: ای کسی که محبوبت را خیلی دوست داری، از آن کینه به کسی که همیشه عمرش دراز بود، دوری کن.

هوش مصنوعی: در این شهر، فردی که با دیگران ارتباط برقرار می‌کند، به دیگران می‌سپارد که حسادت و کینه‌توزی نمی‌تواند به دلش آرامش بخشد.

هوش مصنوعی: ای کسی که مایه فتنه و آشوب شده‌ای، تو مانند آهن بر کوه گنبدی می‌درخشی؛ در حقیقت تو می‌درخشی مانند زر در کنار سیم، این قدرت تو باعث فتنه و آشفتگی است.

هوش مصنوعی: من به تو توهین نمی‌کنم چون مثل این است که بقال صابون را با شکر مخلوط کند.

هوش مصنوعی: من از انتقاد تو به ستایش پادشاه تمایل دارم، که او همانند پیامبر، دارای نیکی و شرافت است و به مانند گوهر درخشان می‌باشد.

هوش مصنوعی: در یک روز در جاده‌ای در زرقان، ناگهان متوجه دو چشم شدم که به سمتی خیره شده بودند، و در آن لحظه به یک پسر جوان نگاه کردم.

هوش مصنوعی: بر روی چهره‌ی زیبا و دل‌انگیز او، عشق و جذابیت خاصی وجود دارد که به اندازه‌ی صدها عاشق با چهره‌های خوش‌نما به چشم می‌آید.

هوش مصنوعی: او با دو گیسوی زیبا و مشکی، چهره‌اش را زینت داده و بر گونه‌اش لکه‌ای مانند خال محبوب، شبیه به انگور شیرین و خوش‌رنگ دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: یکی از نوازندگان زبردست، دستانش را به دور چنار زده و گردن یک رقصنده را به خود پیچیده است. در این صحنه، حرکات زیبا و هماهنگی بین آن‌ها جلب توجه می‌کند.

هوش مصنوعی: دچار سردرگمی شدم و در حضور او ایستادم. گاهی دست به سرم کشیدم و گاهی هم به آغوش او رفتم.

هوش مصنوعی: کسی به طور عمدی به ما نگاه کرد و با آن نگاهش دل ما را ربود.

هوش مصنوعی: گفتم که شب و روز برای من تلخی آورده است و این به خاطر زیبایی و زلف توست که شب و روز مرا آزرده می‌کند.

هوش مصنوعی: شخصی که از روی خشم با من به دشنام و فحش دست زد، گفت: "برو ای... ن خر بزرگ که فقط آهنگ غرغر کردن داری."

هوش مصنوعی: پدرم با نگرانی به من نگاه می‌کند، پس دور شو از من. دیگر نه پدر واقعی، بلکه حس غیرت و مسئولیتش نسبت به پسرش است که او را نگران کرده است.

هوش مصنوعی: گفتم خدایا، زودتر کاری کن که این ماه زیبا و شاداب، به یاد پدرش اشک بریزد.

هوش مصنوعی: گفتم به تو که وقتی به من نگاه می‌کنی چه احساسی داری؛ چرا که لعنت بر کسی که نگاهش به زیبایی‌ها نیست و با چشمان نگران فقط به عیب‌ها می‌نگرد.

هوش مصنوعی: سخن زیادی در مورد وعده‌ها و زیبا گفتن‌ها رد و بدل شده است، تا اینکه سرانجام طرف مقابل نرم و ملایم شد و تصمیم به پاسخ مثبت گرفت.

هوش مصنوعی: زودتر از آنکه به من نزدیک شود، او را به بیرون راهنمایی کردم و از آن سو به راحتی دورش کردم.

هوش مصنوعی: من مدت زمانی با زلف‌های بلند او بازی کردم و چند بار بر آن جواهر باارزش بوسه زدم.

هوش مصنوعی: من از کیسه انصاف و صداقتم خارج کردم و به کسی دادم تا آن اسب با مهر و محبت، نرم و رام شود و به بهای زرینی به او بسپارم.

هوش مصنوعی: زر و زرق و زیبایی را جمع کرد و گره شلوار را باز کرد و صورتش را مانند ماه در دل سنگ گذاشت.

هوش مصنوعی: سرینی (سر و صورت) مانند چادر پنبه‌ای یا مانند گل بادام که در صبح باز شده است، نمودار شد.

هوش مصنوعی: در هر سو، کیسه‌های عطر و گل‌ها مانند پارچه ابریشمین بر روی گل‌های تازه دیده می‌شوند.

هوش مصنوعی: در این بیت، زیبایی و لطافت طبیعت با اشاره به چاک‌های گریبان عروس و شگفتی برگ‌های گل و نرگس توصیف شده است. به نوعی، شاعر به زیبایی‌های ظاهری و دلنشینی که در این عناصر وجود دارد، اشاره کرده و حس لطافت و جذابیت را منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به زیبایی و خلوص گوهر (مروارید) اشاره می‌کند و می‌گوید که مانند این گوهر، شخصی پاک و بدون آلودگی است. همچنین اشاره دارد که هیچ‌کس عمداً از آب گل‌آلود برای به دست آوردن چنین گوهر باارزشی استفاده نمی‌کند؛ به این معنا که چیزهای باارزش و خالص تنها در شرایط مناسب و خالص به دست می‌آیند.

هوش مصنوعی: من آن را انجام دادم و قرار دادم و فشردم و ... و برخواست و جدا شد و برآمد به اوج و شکوه.

هوش مصنوعی: چهره‌اش را در هم کشید و گفت: ای خواهر و زن، چرا بر تن خود زینتی از طلا می‌افزایی که ممکن است ترس و خطر به همراه داشته باشد؟

هوش مصنوعی: این گونه تو این سرخ لعین را فشرده‌ای که اینک سر آن بر دل تو نشسته است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که شخصی با وجود اینکه ظاهری بزرگ و دراز دارد، اما در حقیقت نسبت به میراث یا چیزی که باید به آن رسید، نقشی ندارند. او مشابه شمعی است که با وجود ابعادش، تنها به عنوان یک شیء بی‌خاصیت باقی مانده است. این شخص به نوعی فقط ظاهر خود را حفظ کرده و محتوای واقعی و مهمی در درونش وجود ندارد.

هوش مصنوعی: به او گفتم که پدرجان، لطفا سریع و بی‌رحمانه برخورد نکن. بر این دل خسته و مضطرب اندکی رحم کن و رحم بیاور.

هوش مصنوعی: دل بد چه کنی با من و بد عهد چه داری قاصد چه شوی بی سبی فتنه و شر بر دل من چطور می‌تواند با تو باشد؟ اگر تو به من وفا نکرده‌ای، پس پیغام‌آور چه فایده‌ای دارد؟ در حالی که تنش و آشفتگی از سمت تو به من می‌رسد.

هوش مصنوعی: یک بخش دیگر بر دو بخش قبلی اضافه کردم. وقتی کودک به زرهای دیگر نگاه کرد...

هوش مصنوعی: او این جواهر را از من گرفت و دوباره خوابش برد. سپس با دست خود آن را به جایی گذاشت.

هوش مصنوعی: یک روز به آرامی غرق در افکارش بود و ناگهان گفت که از فعالیت‌ها و کارهای تو، به تفاوت‌های زیادی دست یافته‌ام.

هوش مصنوعی: من بر روی او خوابیده‌ام و او ... تو گفته بودی که او مثل حوری است ... و درون او دیوی ... وجود دارد.

هوش مصنوعی: روزی با کسی بازی کردم که در طول زمان به سادگی و تدریج آثار بدی در او نمایان شد. این تغییرات به شدت شبیه زخم عمیق و خطرناکی هستند که بر اثر تبر به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: وقتی هر آنچه که به دنبال آن بودیم به تحقق پیوست، با چشم‌نوازی و زیبایی خاصی به ما نگاه کرد.

هوش مصنوعی: او را در حال سرمستی دیدم، در حالی که حلقه‌اش به گردن و تاجش بر سرش بود.

هوش مصنوعی: او گفت که از وضعیت من ایراد نگیر. من هم گفتم که کسی نمی‌تواند به هنر کسی ایراد بگیرد.

هوش مصنوعی: او گفت که این لباس پیرانه به تو مناسب است، چون که ستایش و تعریف تو از آفریننده بشر است.

هوش مصنوعی: این جمله به زیبایی و لطافت اشاره دارد و به شخصی نازک‌دل و ظریف می‌پردازد که مانند برگ گل تازه بهاری است. به نوعی، سخن از زیبایی و تازگی روح و شخصیت او می‌کند و نشان‌دهنده احترامی عمیق به ویژگی‌های متمایز اوست.