هوش مصنوعی: رمضان فرارسیده و در هر روز، یک دست با غذا و خوراکی به آسمان می‌رود و دست دیگر به سمت فقرا و نیازمندان.

هوش مصنوعی: آتشی که به طور مداوم و در طول روز شعله‌ور است، در یک لحظه در شب به پایین می‌افتد و خاموش می‌شود.

هوش مصنوعی: زیباتر از لب آن کسی که روزه‌اش را باز کند، لب آن کوزه‌ و مستی است که نوشیدنی به همراه دارد.

هوش مصنوعی: ماهی به آرامی از دریا به سمت دست می‌آید، اگرچه بوی خوشی از بوی طلا در اطراف آن دست وجود دارد.

هوش مصنوعی: روزه‌داران وقتی از کوزه آب می‌چکد، دلی زار و غمگین پیدا می‌کنند و در جستجوی حال خوش می‌باشند.

هوش مصنوعی: ای عزیز من! سفره‌ای برای تو آماده کرده‌ام که بر روی آن گل، شکر و مشک چیده شده است و به نوعی خوشبو و دلپذیر است.

هوش مصنوعی: روز تا شب به خاطر تو، هر شب بر سر سفره‌ات انگشتری شکسته و خاموش نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: لشکر آرزوهای قلبی تو که همچون مهمان در دل نشسته، به مانند قطرات یخ در حال ذوب شدن و گریختن است.

هوش مصنوعی: در طول سال، تحت تأثیر نیکی‌ها و مهربانی‌های تو هستم، مانند سازی که با مردم مست از شراب و سرخوشی هماهنگ می‌نوازد.

هوش مصنوعی: من خود از الطاف و محبت‌ها بهره‌ای نمی‌برم، اما ای کاش در سی شب، شبی مرا در حالتی خاص و در شرایطی ویژه بگذرانی که به من آرامش دهد.

هوش مصنوعی: به خاطر تو و گرمای روزه‌ام، هیچگاه از خودم نمی‌زنم. حتی اگر یک نفس بزنم، این نفس هم به خاطر تو خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی، به کوزه‌ای بوسه‌ای شیرین می‌زنم، چون لب من به لبِ کوزه‌ی شراب نزدیک است.

هوش مصنوعی: چشمان حاسد و بدخواه تو، همانند آن است که از کوزه، کف روی آب برون جهیده باشد.