هوش مصنوعی: شهاب‌الدین موید بیان می‌کند که بر آسمان هنر، نوری وجود دارد که از خورشید و ماه بیشتر است.

هوش مصنوعی: طبیعت تو به قدری زیبا و روشن است که مانند آفتاب و ماه تابش می‌افکند؛ به طوری که آفتاب را می‌خواهی و ماه را دوست داری.

هوش مصنوعی: عطارد به خاطر تو در آسمان به دیگران حسادت می‌کند و وقتی به یاد تو می‌افتد، هوش و ذکاوتش بیشتر می‌شود و به نظم و ترتیب فکر می‌کند.

هوش مصنوعی: با نوک قلم و زنبور عسل، گاهی شیرینی را تجربه می‌کنی و گاهی هم تلخی را.

هوش مصنوعی: چطور می‌توان زیبایی دستخطی را که معجزه‌گرانه و خاص توست، با چه پیچی از موها یا کدام گیسوی پیچیده‌ای مقایسه کرد؟

هوش مصنوعی: ثروت واقعی در کمال و فضیلت نهفته است و توانگران زیبایی هنر را به نمایش می‌گذارند، در حالی که درویش‌ها به سادگی در کنار آنها قرار دارند.

هوش مصنوعی: به من که با وجود کم بودن، همچنان در عشق می‌سوزم نگاهی بینداز و با چشمان بلندهمتی خود به من توجه کن.

هوش مصنوعی: برای آنکه به درک بهتری از خود برسم، باید به دیگران توجه کنم و با محبت به آنها روی آورم، تا بتوانم هویت واقعی خود را بهتر بشناسم.

هوش مصنوعی: من با دل و جان از تو خواهان لطف و بخشش هستم، و اگر تو نباشی، این دلی که به تو امید دارد، بی‌فایده و بی‌سرانجام خواهد بود.

هوش مصنوعی: از وضعیت و مشکلات آشفته‌ام در جمع تو سخن گفتم و با این بیان، دل و روح خود را آزاد کردم. به طوری که با این گفتگو، بار سنگین غم و اندوه به گونه‌ای برطرف شد که احساس سبکی و راحتی می‌کنم.

هوش مصنوعی: وجود و بخشش تو به قدری ستودنی است که از دیگران برتر به نظر می‌رسی، مانند اینکه بخشش از بخل و دین از آیین متمایز است.

هوش مصنوعی: از دین کدیه نصیبی بردم و بر تو هدفم را گشودم، و از بخشش تو یکی کتاب مقدس از دین خواهش می‌کند.