هوش مصنوعی: موی پریشان تو همچون جامه‌ای زیبا و شیک است که تو را از اطرافیان و آشنایانت دور می‌کند.

هوش مصنوعی: ریشه و اصل آفرینش را بشناس، زیرا درخت وجود تو می‌تواند با قدرتش، نور ماه را از آسمان بگیرد و به سوی تو بیاورد.

هوش مصنوعی: ماه به دور خود نمی‌تواند از رنگ و جلوهٔ صورت تو بکاهد تا زمانی که اثر عمق وجودت را از بین ببرد.

هوش مصنوعی: ای شخصی که عاشقانی را می‌کشی و کینه را می‌پروری، آیا باور کرده‌ای که این رفتار تو به چه اندازه غم و اندوه به دل بیچاره من می‌آورد؟

هوش مصنوعی: تو مانند آهو هستی، با چابکی و زیبایی که نیش شوخی تو به مانند سر مژه‌ای است که چشمک می‌زند.

هوش مصنوعی: عشق تو را کم و بیش، در وعده‌های تو می‌یابم، پس از کجا می‌تواند عاشق دلی زخمی و غمگین مثل من، از تو کم و بیش بگیرد؟

هوش مصنوعی: عزیزم، تو آراسته‌ای اما لطف و نازت را از حد فراتر برندار، زیرا دل من به زیبایی صورت و موهای یفتت وابسته است.