هوش مصنوعی: برای محبوبی که چهره‌اش به رنگ لاله است، همیشه دلم مانند لاله‌ای سوخته و افسرده است.

هوش مصنوعی: به خاطر ضربه‌ای که از طپانچه بر چهره‌ام آمده، رنگ رخام به من نسبت می‌دهند. در عشق، چهره‌ام مانند گل لاله‌ است و دل من نیز به زیبایی رخام می‌ماند.

هوش مصنوعی: دانه‌ای است که به دام گرفتار شده و خال و خم زلف آن محبوب، دلی را می‌گیرد که سال‌ها و ماه‌ها به آن دانه و دام وابسته شده است.

هوش مصنوعی: هر بار که چشم به آن معشوق می‌اندازم، از غم عشق او به آرامی می‌نوشم و دل‌های خود را یکی پس از دیگری پر از این احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی رنج و فقر را دید، تصمیم گرفت که خواب و استراحت را بر خود حرام کند و بر چشمانش نظارتی سخت بگمارد.

هوش مصنوعی: در غیبت آن محبوب، هم چشمانم محروم از خواب شده و هم دل‌خوشی‌ام از بین رفته است.

هوش مصنوعی: تنها در کنار دوست می‌توان آرامش حقیقی و شادی کامل را یافت؛ خواب چشم و شادی دل بدون وصال او بی‌معناست.

هوش مصنوعی: وقتی که محبوب من تصمیم به سفر گرفت، پیش از آنکه او حرکت کند، من بار سفر را بستم و آماده شدم تا به آرزوهایم برسم.

هوش مصنوعی: هر جایی که دوست تصمیم به ماندن گرفت، من به سوی او آمدم و با تمام دل به او سلام کردم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم کار ناپخته‌ام را با دل خود سامان دهم، در حالی که دل نادانم بارها کارهای پخته انجام داده است؟

هوش مصنوعی: گویی به من می‌گویی صبر کن و قلبی داشته باش، اما چطور می‌توانم صبر کنم و با کدام دل این کار را انجام دهم؟