هوش مصنوعی: ای ستوده‌ی جهانیان، زیبایی تو شایسته‌ی ستایش و مدح من است، زیرا تو سزاوار آن هستی.

هوش مصنوعی: من می‌دانم که بخشش تو به اندازه‌ای است که اگر از حکمت و علم حکیمان بگویم، تو از بزرگی و کرامت آنها فراتر هستی.

هوش مصنوعی: تو به من خوبی نکردی و این همه سخاوت و بخشش تو تنها به خاطر ظاهر و ریاکاری بود. شعر من هم درباره تو نیست، بلکه به خاطر نفاق و تظاهر به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: می‌دانم که تو از بهترین مردم هستی، با سیرت و اخلاقی پسندیده، بخشنده و نیکوکار.

هوش مصنوعی: من به خاطر تو بیشتر از دیگران تلاش می‌کنم، زیرا از حال خوب و بد خودم می‌ترسم.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که تو به عنوان منبع رزق و روزی عمل می‌کنی و تمامی نعمت‌ها در دستان تو نهفته است.

هوش مصنوعی: بیت بیانگر این است که از گندمی که شما برداشت کرده‌اید، مدت‌هاست به دیگران زحمت داده‌ام و این زحمت‌ها بر دوش خانواده و فرزندان من سنگینی کرده است. به نوعی، گوینده از شرایط دشواری که برای تأمین نیازهای خانواده‌اش متحمل شده، صحبت می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر حالا به سمرقند بروند، زنان آنجا به دنبال زهر می‌گردند تا antidote یا داروی ضد زهر پیدا کنند.

هوش مصنوعی: تو به من وعده دادی که مانند گندم مرسوم به من کمک کنی، حالا به من آنچه را که وعده داده‌ای، بده و وکیل را نیز به این کار منصوب کن.

هوش مصنوعی: آن کس که دیر می‌رسد، نگران نباش؛ چرا که سنگین‌تر شدن و ماندن در آب سرد، او را به زودی به مقصد نمی‌رساند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شخصی به یاد می‌آورد که در گذشته چه چیزی به او گفته شده بود، و به یاد می‌آورد که امیر اسحاق درباره‌ی گندم سخنرانی کرده و نکته‌ای را بیان کرده است. در واقع، این متن اشاره به خاطرات و لحظات گذشته دارد که در ذهن فرد باقی مانده و همچنان یادآوری می‌شود.

هوش مصنوعی: تو نباید از سخاوت زیاد و از بزرگواری خود به طرز افراطی استفاده کنی، زیرا ممکن است این کار باعث شکستن عهد و پیمان‌هایت شود.

هوش مصنوعی: نور و روشنی همواره در روز و شب با تابش ماه و خورشید در سراسر دنیا پخش شده است.

هوش مصنوعی: ماه خوشبختی و خورشید مقام و ثروت تو، همیشه درخشان باد و پس از غروب و هنگام صبح، نورافشان باشد.

هوش مصنوعی: حسادت دیگران نسبت به موفقیت و شرافت و مقام تو باعث شده که جان تو در تنگنا باشد و ماه نیز به نقطه‌ای تاریک برسد.