هوش مصنوعی: شاید با زیبایی و دلربایی او، کار به نحوی پیش می‌رود که در سفر، خداوند همه خوبان را یاری می‌دهد.

هوش مصنوعی: خورشید، نماد بالاترین فضیلت‌ها و ویژگی‌های نیکو، به عنوان مظهر جلال و عظمت، در اینجا به طور خاص به استاد بزرگ احمد اشاره دارد که برتری و مقام او را نشان می‌دهد. این تصویر به ما یادآوری می‌کند که احمد، انسانی است که دارای فضائل و صفات ممتاز است.

هوش مصنوعی: فرخنده نصیرالدین صدری که به او ظلمی شده است و چشمانش از این بی‌عدالتی بسته شده است.

هوش مصنوعی: سرور عالم مانند دهقانانی است که در زمین زراعت می‌کنند. بدون حضور او، هیچ‌چیزی در دنیا به درستی دیده نمی‌شود و عقل درک صحیحی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام فقط به خدمت‌گزاری و نیکی او اختصاص یافته و هیچ کار دیگری برای من در دنیا مهم‌تر از این نیست.

هوش مصنوعی: افرادی که از خاک بر آمده‌اند و از تواضع برخوردارند، در زمینه نیکی به دیگران پیشتاز هستند و با همت بلند خود به کارهای نیک و پسندیده دست می‌زنند.

هوش مصنوعی: به خاطر چهره‌ای که تا در دستان او هست، من به سواری که دیر جیغ می‌زند و به زرینی دینار، زردی و رنگش می‌پردازم.

هوش مصنوعی: در این دنیا، دو چیز عجیب وجود دارد که در کنار هم به چشم می‌خورند: تابش خورشید و جلا و درخشش طلا و نقره. این دو به نحوی ویژه و منحصر به فرد در عمل و رفتار خود نمایان می‌شوند.

هوش مصنوعی: خورشید با نور خود از خاک طلا و نقره می‌خواهد برآید، اما خاک خود را از طلا و نقره نمی‌گیرد، بلکه از خاک به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که اگرچه خاک و زمین از طلا و نقره بی‌نهایت درخشان هستند، اما این خاک بخاطر بخشش و generosity خود می‌تواند طلای بیشتری را به وجود آورد یا ارزش بیشتری پیدا کند. به عبارتی دیگر، خاک به شدت می‌تواند ارزشمند باشد، اگر به درستی استفاده شود و برکت و نعمت را به دیگران ببخشد.

هوش مصنوعی: ای بزرگوار آزادگان که آزادگان دیگری ندارند، برای من افتخار است که بنده‌ی خاک پای تو باشم.

هوش مصنوعی: وقتی تو در سفر بودی، من در حالت سکون و آرامش به سر می‌بردم و حالتی پریشان و سردرگم داشتم، مانند پرگاری که در حال چرخش است.

هوش مصنوعی: بی حضور تو، من دچار سوختگی و باقی‌مانده‌ای مانند سوزنی هستم که به زمین افتاده و بافته‌هایش را از دست داده است.

هوش مصنوعی: برای بافتن یک فرش باید نه رشته نخی را به هم بافت و دوخت، اما از زیر پا نباید خار و خاری بیرون آید.

هوش مصنوعی: من تا زمانی که تو نبودې، به هیچ‌کس دیگر رو نیاوردم و در گوشه‌ای تنها مانده‌ام، با رویی که به دیوار است.

هوش مصنوعی: محبت و مراقبت تو باعث شده که من در میان غم و فکر و دل‌مشغولی‌هایم تنها بمانم.

هوش مصنوعی: من در شب و روز غم خوردم و در درد و رنج بودم، ای کسی که غم من را چشیده‌ای و از دردم آگاهی داری.

هوش مصنوعی: هر کسی که به تو توجه و محبت نشان ندهد، نمی‌تواند غمخوار تو باشد. در واقع، آن کسی که از محبت و حمایت تو بی‌بهره است، نمی‌تواند در شرایط سخت برای تو دلسوزی کند.

هوش مصنوعی: من از خیال شعر و افکار شاعرانه به شدت تحت تأثیر قرار گرفته‌ام و عقل و فهمم تحت شعاع این احساسات قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که هر کس در کارهایش و در شعرش، یاد و نام بزرگانی که شایسته ستایشند را به خاطر می‌آورد، در واقع نشان‌دهنده این است که آن فرد خودش لیاقت و شایستگی ویژه‌ای دارد. به عبارت دیگر، اگر کسی نتواند به مقام و منزلت تو برسد، این نشان‌دهنده ارزش و بزرگی خود توست.

هوش مصنوعی: از آن بار سنگینی که بر دل و جانم هست، هیچ‌چیز دیگری نمی‌خواهم جز اینکه بر در تو بنشینم و انتظار بکشیم.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم از خدمت تو دور بمانم، در هر شرایطی که باشد، برای دیدن تو آماده‌ام، هر زمانی که بخواهی.

هوش مصنوعی: اگر در کنار تو باشم، تو را ستایش می‌کنم و اگر در سفر باشم، برای تو دعا می‌کنم.

هوش مصنوعی: من کسی را مانند تو که در مقام بلندی باشد، ندیده‌ام. تو هم مرا مثل خودت فکر نکن که بنده‌ای مطیع هستم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که گنبد آسمان، زنگاری و کهنه شده، نور ماه و خورشید به تدریج در روز و شب نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: از چرخش و حرکت او، باد، مه، سال، شب و روز، زنگارها و آلودگی‌ها از دیده‌هایمان می‌ریزد و نابود می‌شود.

هوش مصنوعی: به امید آنکه علم و مقام تو همواره سربلند باقی بماند و بدسگالی‌های تو در مسیر زندگی به ناکامی دچار شوند.