هوش مصنوعی: ای چهره و موهایت همچون ماه، با گیسوانی چون مشکی، کمندی دور سرت افکنده که جایگاه تو بر فراز سرو بلند است.

هوش مصنوعی: چهره‌ی روشن ماه در کنار سرو بلند، چنان زیبا و منحصر به فرد است که به ویژه برای مشگین، چون کمند جاذبه‌ای خاص دارد.

هوش مصنوعی: ای محبوب با چشمان بادامی و دهانی شبیه پسته و لب‌هایی مانند شکر، در غم عشق تو برای این دلسوخته هیچ راه حلی نیست.

هوش مصنوعی: ای کسی که شب‌ها تا صبح وعده‌دیدارم را به من می‌دهی، و ای کسی که در خواب من به یاد من می‌آوری پسته و بادام و قند را.

هوش مصنوعی: اگر کسی مانند دو لعل زیبای تو باشد، چطور ممکن است که از سر درختی با قامت بلند، دانه‌های خوشه‌ای ناردان برداشت کنی؟

هوش مصنوعی: هر کس که مانند تو زیبا و دلربا نیست، اگر با قلمم تو را ترسیم کنم، زیر دو کمان مشکی، نقش دو بادام خواهد شد.

هوش مصنوعی: چهره‌ات مانند آتش درخشان است و آن خال سیاه بر روی آن مانند نشانی است که سوخته و گویی تخمی از آتش را نمایان کرده است.

هوش مصنوعی: اگر صبحگاه از چشم بد آسیبی به تو برسد، خال و رخ زیبایت از دور آن آسیبی را دور می‌کنند.

هوش مصنوعی: من آن چیزی را می‌پسندم که باعث خوشحالی‌ام شود، اما صحبت کردن با تو که برای من زحمت دارد، برایت خوشایند است.

هوش مصنوعی: چرا باید به خاطر اندوه من، تو بخندی؟ من در این چاه غم از شدت درد گریه می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که از سعادت و خوشبختی به دست آمد، اشک‌های من به خنده تبدیل شد؛ چرا که گنجینه هنر و دانش سعد دین از سفر به اورجند بازگشت.