هوش مصنوعی: ای دو لبت، مانند کاروانی از قندهای شکسته است و قامت تو همچون درخت سرو در سمرقند، زیبا و سر به فلک کشیده است.

هوش مصنوعی: چشم‌های تو مثل بادام هستند، و شوخی تو هر لحظه می‌تواند دل را به طرز صد باره بشکند.

هوش مصنوعی: با نگاه پر از زیبایی و جذابیت چشمانت، به یاد جنگی می‌افتم که در آن چنگال‌های زلف‌های بی‌تاب تو گوی سبقت را از همه می‌ربایند.

هوش مصنوعی: چشمانت، مانند بادام در میان سنگ‌های سخت، از جنگ و درگیری آسوده نیستند و چند سنگ‌زنِ غافل، تو را شکستند.

هوش مصنوعی: بادامی که از درختش افتاده و بی‌حس و حال شده، همچون سنگی سفت و بی‌جان است. وقتی که پوست آن به وسیله‌ی باد صبا پاره می‌شود، به راحتی از دست می‌رود و بندهایش را گسسته می‌بینیم.

هوش مصنوعی: به لعل زیبای شکرین لب نظر کن، چرا که تو قیمت شکر و لعل را به هم زد‌ه‌ای و به آن لعل زیبای شکرین عشق و دل‌باختگی ریخته‌ای.

هوش مصنوعی: شاد باش به خاطر آن دو لب خوش‌خند، چرا که لب‌های خوش‌خند تو بازار شکر را رونق بخشیده و شیرینی را به ارمغان آورده‌اند.

هوش مصنوعی: بادی که درهم و برهمی‌های دو زلف تو را پخش کرده، باعث شده است که دل‌های زیادی در غم و اندوه پراکنده شوند و دچار شکست شوند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم که چه تعداد از پیچ و تاب‌های موی تو وجود دارد، اما می‌دانم که در میان آن، دل‌های زیادی شکسته شده است.

هوش مصنوعی: دل من جایی ندارد در مویی که هیچگاه دل کسی که مداح خداوند است، شکسته نشده است.

هوش مصنوعی: مدح شایسته هنرمندی که نه از مهر و محبت با دیگر هنرمندان جدا شده و نه ارتباطش را با آنها قطع کرده است.

هوش مصنوعی: این متن به این معناست که هیچ هنرمندی را نمی‌توان یافت که شبیه او باشد، چرا که او در میان هنرمندان بی‌همتاست و دیگران مانند او به اندازه او شکسته و آسیب‌دیده نیستند.

هوش مصنوعی: ای کسی که به بندگان خود لطف می‌کنی و دلت برای آنها مهربان است، دل شاد و خرسند را از غم و اندوه نجات بده.

هوش مصنوعی: خوشی و سخاوتمندی به حدی است که گویی دچار جنون شده‌ای و دستت در بند و محدودیت نیست.

هوش مصنوعی: نصیرالدین فرزانه‌ای است که در زمان او هنر و ارزش هنرمند به خاطر قدرت و ثروت او کاهش یافته است.

هوش مصنوعی: اگر کسی نصیحت کند که مال خود را نده، اما او دارایی‌اش را با سخاوت ببخشد، نشانه‌ای است از نادیده گرفتن نصیحت.

هوش مصنوعی: هر چیزی که درباره‌ات بنویسم، جز ستایش تو نیست و به همین دلیل، قلم من حتی اگر هم تلاش کند، به بن‌بست می‌رسد و نمی‌تواند به خوبی تو را توصیف کند.

هوش مصنوعی: وقتی که ذهن من به تمجید و توصیف تو مشغول باشد، هرگز بر سر فرزندم که آسیب دیده است، نمی‌زنم.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به دیگران مدح و ستایش کنی، باید آتش این ستایش را شعله‌ور کنی تا بیش از پیش عشق و احساسات را به جان و دل آنانی که شکسته و آسیب‌دیده‌اند، برسانی.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره شده که مدح و ستایش تو به درستی انجام می‌شود. تنها کسی می‌تواند به تو وام سخن بگوید که در موقعیت سخت و دشوار قرار گرفته و از تجربه‌های خود چیزی را بیان کند.

هوش مصنوعی: آسمان برای حفظ و بقای تو عهد و پیمانی بسته است که هرگز نقض نخواهد شد.

هوش مصنوعی: دل دشمنان تو به قدری می‌سوزد که این سوزش هیچ‌گاه به سردی و خاموشی نمی‌رسد و همچنان داغ و تند باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: بر روی بستر غم و اندوه، تو را به حال زار و نزار خود می‌کشم، چنانکه از دل سنگین غم، جسم و جانم را می‌شکند.

هوش مصنوعی: محنت و سختی‌های زندگی، دشمن تو را به مانند خوشه‌ای از انگور که می‌رسد و می‌شکند، در حال افول و زوال قرار داده است.

هوش مصنوعی: حسادت تنها در دل و پشت آن افرادی وجود دارد که حسود هستند، بنابراین نباید دل و پشت حاسد را نپسندید که تنها دلیل شکستن و آسیب دیدن حسادت است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زیبایی و ناز معشوق خوابیده بود، زیبایی و جلوه موی دلبند نیز مخصوص و خاص بود.

هوش مصنوعی: در موهای کوتاهمندانی که بر لبان قندین آویزان است، چشمانش به زیبایی صفی از جادوها می‌مانند و سرما و عظمت کوه دماوند را در هم می‌شکند.

هوش مصنوعی: از لب‌های شیرین او بوسه‌ای می‌خواهم که مانند کاروانی از قندهای شکسته، لذت‌بخش و شیرین باشد.