هوش مصنوعی: ای زیبایی صورت تو مانند گل سرخ که پرپشت و مجروح شده است، یک تار موی تو به اندازه صد عطر و بوی عطار ارزش دارد.

هوش مصنوعی: از خجالت تو، سرم را در هر بوستان و باغ پایین می‌آورم، مثل درختان سرو و سپیدار که متحیر و شکسته‌اند.

هوش مصنوعی: بازار خوبی برای تو برپا شده و تمام دو میدان به خاطر تو ویران شده است.

هوش مصنوعی: شکل تو به هنرمند مشهور جادوی زیبایی رسید و از چشمه هنر او، قلم تصویرگر به وضوح شکسته شد.

هوش مصنوعی: چهره تو مانند دست ابراهیم پیامبر، هر جا که می‌رمند و بت‌پرستان هستند، دیوارها و درها را شکسته است.

هوش مصنوعی: چشم‌های مست و جذاب تو با هر بار ناز و عشوه‌ات در دل من، مانند نشانه‌ای از سرخوردگی و غم شکستگی را به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: از تیر نگاه تو در شهرهای بابل و کشمیر، بسیاری از صف‌های جادوگران مکار که فریب می‌دهند، شکسته و پراکنده شده‌اند.

هوش مصنوعی: دل و پشت ما به خاطر تحرکات و نازهای تو خسته شده است؛ این تیر زدن تو همچون کمان شکسته ما را هدف قرار داده است.

هوش مصنوعی: دلم به خاطر آن زلف سیاه و نامنظم به شدت پریشان و در اضطراب است، گویا به خانه‌ای که باید از آن دوری کنم، تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم حتی یک تار مویی از آن موهایم کم شود تا خانه‌ام به خاطر آن دچار مشکل نشود.

هوش مصنوعی: چشمان تیره تو همواره در خواب هستند، مانند اینکه چشمان تیره تو به طور مداوم شکسته و ویران شده‌اند.

هوش مصنوعی: زمانی که چشمم به تو می‌افتد، بخت و اقبال من به تو کمک می‌کند و من به آرامش و خواب می‌روم، همانطور که موی تو زیبایی و ظرافت خاصی دارد. ای دوست، در این حال احساس شکستگی و ضعف می‌کنم.

هوش مصنوعی: دل خود را فدای زیبایی‌ات کردم، همان‌طور که رودکی در غم دلدادگی‌اش شکست.

هوش مصنوعی: چون آسمان آزادگان از سر زمین من پایین آمده، کشاورز مرگ احمد، دلالی که شکست خورده است.

هوش مصنوعی: کسی که به لطف و کرم او، از زنجیر بخل رها شده و فشارهای زندگی را شکسته است، به اوج بلاغت و شکوفایی رسیده است.

هوش مصنوعی: او حاکم آزادگان است و از پیراهن تختش تا روز قیامت، صف آزادگان هرگز شکسته نخواهد شد.

هوش مصنوعی: در باغ محبتش، بر درختان مروت میوه‌های رسیده و آماده‌ای وجود دارد و خارهای شکسته نیز دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: از بین برگ‌ها و رشدهای فراوان، نمی‌توان حتی یک شاخه از درختان شکسته به دست آورد.

هوش مصنوعی: اگر دشمن او شاخ آرزویش را قطع کند، این عمل باعث می‌شود که او پر برکت و شکوفا شود و از بار سنگین مشکلات رهایی یابد.

هوش مصنوعی: همیشه از نفرت و حسادت او، به مانند آتش سوزان دوزخ، آتش تنش شعله‌ور است.

هوش مصنوعی: اگر کسی با غم و دردش اشک بریزد و آن را بر چهره‌اش بپاشد، مثل آن است که پرده‌ای نادرست بر چهره‌اش بیفتد و زیبایی‌اش را بپوشاند.

هوش مصنوعی: اگر کسی به دل‌سوخته‌ای عشق ورزد، چرخ بخت نخواهد توانست حتی یک موی از او بگیرد؛ چرخ روزگار نمی‌تواند از محبت و توجه او کم کند.

هوش مصنوعی: کسی که از دستور و فرمان او خارج شود، مانند درخت سرو که بی‌جان و خسته می‌شود و سر و پایش به هم می‌خورد و شکسته می‌گردد.

هوش مصنوعی: کعبه، محل عبادت و زیارت، به خاطر دلی که از زوار (زائران) برآورده نشده و آرزوهای آنان را برآورده نکرده، در حالتی غمگین و شکسته به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: هرگز نباید دامن زائر از شستشو و نایافتن یار پاره شود. یعنی در مسیر عشق و جستجو، حتی اگر با موانع و ناامیدی‌هایی روبرو شویم، نباید امید و تلاش خود را از دست بدهیم.

هوش مصنوعی: ای دست ظالم و اعمال نادرست زمان، از رفتار و سخنان مردم به شدت آسیب دیده است.

هوش مصنوعی: تنها تو هستی که می‌توانی از دست مردم به خاطر رفتار و گفتارت شکایت کنی.

هوش مصنوعی: به خاطر نیکی‌ها و بزرگواری‌هایی که دارد، انگار که دست او فقط برای کمک کردن و حمایت است و نه برای به دست آوردن پول و ثروت. از این رو، ارزش پول او به اندازه‌ای نیست که بخواهد به خاطر آن به خطر بیفتد یا از اصول و ایمان خود دور شود.

هوش مصنوعی: مدح و ستایش تو را کسی به خوبی نمی‌تواند بیان کند و در نزد تو، سخن از ارزش و اهمیت برخوردار نیست، زیرا آن را کم ارزش و بی‌مقدار می‌داند.

هوش مصنوعی: شاعر به خاطر ستایش تو، به من نگاهی کن، زیرا تمایل دارم از اشعار سرشار از احساس و ناپایدار خود صحبت کنم.

هوش مصنوعی: من هرگز از تو نخواهم خسته شد، زیرا لطافت و زیبایی شعر تو همیشه الهام‌بخش من است و نمی‌گذارند که دلم بی‌حوصله و بی‌انگیزه شود.

هوش مصنوعی: من به خاطر غیرت و حسودی که به مدح تو دارم، قلم را از وصف دیگران شکسته‌ام.

هوش مصنوعی: اگر بلبل روح من نتواند در وصف تو آهنگ بخواند، زبانش باید بریده و نوکش شکسته باشد.

هوش مصنوعی: اگر جز ستایش تو چیزی بر روی کاغذ بنویسم، باد، یعنی بی‌ارزشی نوشته‌ام، قلمم را از دستم می‌گیرد و می‌شکند.

هوش مصنوعی: استاد رشیدی شعری دارد که قافیه‌اش مانند زلف‌های زیبا و دلربای معشوق، بسیار جذاب و دلنشین است.

هوش مصنوعی: من مانند سوزنی هستم که شعرم در پی آن، ارزشی ندارد و نمی‌تواند با سوزن شکسته‌ای که از پارچه نرم است، مقایسه شود.

هوش مصنوعی: اما وقتی که محبت تو مانند خداوند بر من نازل شود، آن شعر که در حال حاضر ناقص و رنجور است به شعر دلنشینی تبدیل خواهد شد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زمین در حال گردش است، از هم‌دیگر آسایش و رفتار را می‌طلبند و در این میان، بزم و جشن به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: شادی‌ات آن‌چنان است که حسودانت از حسرت در پشت سر تو، مانند گنبدی که در حال شکست است، می‌افتند.

هوش مصنوعی: از آسمان گردان و ناپایدار تو، بدبختی و ناامیدی بر زمین افتاده و شکستگی‌ها را به همراه آورده است.