هوش مصنوعی: ای کسی که بر تخت شاهی نشسته‌ای و وارث افراسیاب هستی، به پیروزی و نصرت دست پیدا کن، همان‌گونه که نشانهٔ پیروزی از نعل اسب افراسیاب به جای مانده است.

هوش مصنوعی: برای او که به تجمل و زیور علاقه‌مند است، نعل اسب را از طلا بساز، زیرا افراسیاب نیز به همین خاطر از تجمل بهره برده است.

هوش مصنوعی: چهره‌ی ماه نو بر سطح آب دریا منعکس شده است تا به وسیله‌ی آن، آب‌ها به خاطر تو زیباتر و دلپذیرتر شوند.

هوش مصنوعی: چشمه زندگی دشمنان تو به دلیل دریا خشک شده است و رنگ تیغ تو که حباب‌های خون دارد، نشان‌دهنده قدرت و تسلط توست.

هوش مصنوعی: پادشاهی که از مشرق می‌آید، قدرتش بر همه جا چیره است و مانند شمشیری است که در صبحگاهی از قرص خورشید به بیرون می‌آید و خونریزی می‌کند.

هوش مصنوعی: اگرچه خورشید بر ستاره‌ها فرمانروایی می‌کند و وجودش به یقین روشن است، اما تو ای پادشاه، بی‌تردید برتر از همه هستی.

هوش مصنوعی: این بیت به معنای این است که شخصی در حال پرسش است که شمشیر (تیغ) را بر روی چه کسی آزمایش کند و این که دلی که به سنگی می‌ماند، چگونه می‌تواند به زیبایی و لطافت (لعل) تبدیل شود؛ و همچنین اشاره دارد که تو چطور می‌توانی از خاک (تراب) به زیبایی و شگفتی برسید. به عبارتی، آنچه در اینجا مورد بحث است، اراده و توانایی تبدیل سختی‌ها به زیبایی‌هاست.

هوش مصنوعی: دست تو فرمان کسانی را که نافرمانند به دور می‌زند و سرشان را از گردن جدا می‌کند. جان از بدن می‌کَند و دستش را از کنترل و پا را از رکاب می‌کَشد.

هوش مصنوعی: خسرو مسعود دوم، که شاه مسعود را به عنوان ستاره‌ای درخشان می‌داند، نام و مقام تو را با سعد اکبر، که به معنای سعادت بزرگ است، افتتاح می‌کند.

هوش مصنوعی: چون تو از خانواده‌ای پادشاه هستی و جهانیان از آدم و حوا به وجود آمده‌اند، نه از پدر و مادر خاصی.

هوش مصنوعی: تو ای شاهی که ذاتت از خدایی نشأت گرفته و به طور کامل از انصاف و عدل تشکیل شده‌ای، همواره در زندگی به راستی و انصاف رفتار می‌کنی و از خالق بی‌نقص خود بهره‌مند هستی.

هوش مصنوعی: اگر آهویی در برابر تو به خاطر ظلم تو ناله کند، پس سگ‌های تو باید آتش بزنند و شاخ‌های آهو را از دهان یوز بکشند.

هوش مصنوعی: اگر مردم نعمت‌ها و بخشش‌های تو را به خودشان نسبت دهند، در واقع این بخشش‌ها باید به حساب تو بیاید و در حساب خداوند لحاظ نشود.

هوش مصنوعی: تو در راه حق هستی و اگر کسی در منبر درباره تو صحبت کند و تو را ستایش کند، خداوند به تو عطا خواهد کرد.

هوش مصنوعی: سرنوشت بیدار تو نسبت به مردم به گونه‌ای است که مانند دایه‌ای برای کودکی نازنین، از او مراقبت می‌کند و او را در آغوش می‌گیرد.

هوش مصنوعی: زبان و بیان شعری می‌تواند به قلب‌ها نفوذ کند و به یاد ماندنی باشد. اگر کسی بخواهد تو را وصف کند و حرفی بزند، این توانایی برایش توفیق بزرگی به همراه دارد. پس بیان ستایش تو، همچون دانه‌ای در دریاچه‌ای زیبا، اثرگذار و دلنشین خواهد بود.

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت بیان می‌کند که باید از ظرفیت و استعداد خود در سخن گفتن خجالت بکشد، زیرا ممکن است شعرش برای افراد با هر سن و سالی، چه بزرگسال و چه جوان، خوشایند یا ناخوشایند باشد.

هوش مصنوعی: هرچند ممکن است در ستایش و دعا فراموشی و اشتباه پیش بیاید، اما هر دو همچنان شنیده و مورد قبول هستند و دعاها به اجابت می‌رسند.

هوش مصنوعی: کمترین پوشش دربار و جایگاه تو همین چادر مشبک و نقره‌ای رنگ است که بدون هیچ ریسمانی برپا شده است.

هوش مصنوعی: دشمنان پادشاهی تو از این چادر که رنگی شبیه به جیوه دارد، در حالتی نگران و مضطرب مانند تصاویری هستند که در آینه جیوه‌ای دیده می‌شوند.

هوش مصنوعی: دروازه خانه‌ات مانند محراب برای پادشاهان است؛ هر کسی که به این محراب روی بیاورد، از او روی برگردان نکن.

هوش مصنوعی: چشمان دریا به همراه دو دل که از فکر بد پر شده، تو را می‌شناسد تا مانند فرعون لعین، هم غرق شوی و هم در بیابان بمانی.

هوش مصنوعی: دنیا به وسیله عدالت تو شکوفا و سرزنده است و تا زمانی که تو سلطنت کنی، این دنیا دچار ویرانی نخواهد شد.

هوش مصنوعی: آفرینش موجودات و جهان همچنان ادامه دارد و سرنوشت آن‌ها به باد، خاک، آب و آتش وابسته است.

هوش مصنوعی: این جمله به توصیف ویژگی‌ها و صفات مختلف عناصر طبیعی می‌پردازد. آتش را با لطافت و گرما، میوه‌ نارنگی را با نور و روشنایی، خاک را با آرامش و صبوری و باد را با خشم و تندی نشان می‌دهد. به عبارت دیگر، هر عنصر خاصیتی منحصر به فرد دارد که آن را از دیگران متمایز می‌کند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در کلام من تغییری نباشد، مانند نیکو بودن سخن، از در باز بر تو خوشایند نخواهد بود.