هوش مصنوعی: من به استعداد خود سلامی می‌زنم و به خاطر شعر، قیام و تلاش می‌کنم.

هوش مصنوعی: شعر خود را همچون ستاره‌ای در آسمان آبی به نمایش می‌گذارم.

هوش مصنوعی: من هیچگاه سخنی از فردی قرض نمی‌گیرم، زیرا من خود از طبع و شخصیت خودم الهام می‌گیرم.

هوش مصنوعی: وقتی که با قلم بر روی کاغذ می‌نویسم، به مانند شکارچی هستم که دل‌ها را به دام می‌اندازم.

هوش مصنوعی: در فکرت چه در اوج شادی و خوشحالی و چه در لحظه‌های جدال و جنگ، می‌خواهم آن را به صورتی خالص و بی‌آلایش، مانند سیمی تازه و نازک بسازم.

هوش مصنوعی: من بین افراد با تجربه و نابلد تمایز قائل نمی‌شوم و نمی‌دانم با هر یک چه برخوردی داشته باشم.

هوش مصنوعی: من با شاعری زیبا و دلنشین خود، می‌خواهم به دیگر شاعران نشان دهم که هنر شعر، حلال و خوب است و آن را برای آن‌ها ممنوع و ناپسند نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من به خاطر حرص و طمع، به تعریف و تمجید از افراد پست و بی‌ارزش نمی‌پردازم، بلکه فقط افراد بزرگ و باعظمت را ستایش می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که در مسیر نظم و صورت شعر قدم می‌زنم، صحبت‌های خود را به خوشی و دلخواه خود تنظیم می‌کنم.

هوش مصنوعی: با تمام وجود و از صمیم قلب، در راستای خدمت به اجتماع و ساماندهی امور جامعه تلاش می‌کنم.

هوش مصنوعی: من در درگاه شاه میران، در مقابل او از فرمانده سخن می‌گویم و حرف غلامی را مطرح می‌کنم.

هوش مصنوعی: محبوب و ستوده من، محمد، آن کسی است که او را به بزرگ‌ترین مقام‌ها و رهبری‌ها می‌رسانم و در مقام‌های عالی چون صدر و وزیر معرفی می‌کنم.

هوش مصنوعی: پادشاه می‌گوید که به این سه نام، به‌خاطر توجهی که دارم، از چشمانم احترام می‌گذارم.

هوش مصنوعی: دل او مانند جامی است که جهانی را در خود نمایش می‌دهد؛ من با نگاهی به این جام می‌خواهم حقیقت را ببینم.

هوش مصنوعی: در پیشگاه او، وقتی قلمش به حرکت درآید، برگ آن قلم را با شمشیرم شکل می‌زنم.

هوش مصنوعی: سواران ترک با شمشیر حسام، بسیارند، که می‌خواهم آنها را به میدان بیاورم.

هوش مصنوعی: اگرچه من را در این مقام قرار داده‌اند، اما شایسته است که به اهل قلم و کسانی که در نوشتن مهارت دارند، توجه بیشتری شود و برای آنها ارزش و اعتبار قائل شویم.

هوش مصنوعی: روز و شب را به هم می‌بافم و هفته را به شهرها تقسیم می‌کنم تا به همه معرفی کنم.

هوش مصنوعی: هر کسی که از دستورات او پیروی نکند، سنجش خود را نادیده می‌گیرم و در مقام خود می‌مانم.

هوش مصنوعی: من که در نعمت و آرامش پرورش یافته‌ام، درباره او سخن می‌گویم و تمجید او را برای همه بیان می‌کنم.

هوش مصنوعی: خداوند نعمت کاملش را به من عطا کرده و من همیشه در حال ستایش او هستم.

هوش مصنوعی: من خجالت می‌کشم که با محبت او درباره‌ی لطف پدر و مادر صحبت کنم.

هوش مصنوعی: از آن ترازویی که صبر و شکیبایی‌اش را با آن بسنجید، می‌توانم برای احنف قیس وزنی را ایجاد کنم.

هوش مصنوعی: اگر دل راضی و شاد باشد، می‌توانیم دنیای خود را غنی و پرثمر کنیم.

هوش مصنوعی: من نامه‌ای درباره‌ی شکرگزاری او می‌نویسم و نام آن نامه را نیز تعیین می‌کنم تا بتوانم آن را به پایان برسانم.

هوش مصنوعی: وقتی می‌خواهم شعر ستایش و مدح او را آغاز کنم، دل من نمی‌خواهد که آن را به پایان برسانم.

هوش مصنوعی: روح خلاق من به من inspiration می‌دهد و به همین دلیل من نیز به بزرگ‌ترین افراد احترام می‌گذارم و برایشان ارج قائل می‌شوم.

هوش مصنوعی: بخت به من عید مبارکی می‌دهد و من به او در ماه رمضان پاسخ می‌دهم.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که سرنوشت من از چیزهایی باخبر است که من نمی‌توانم آن‌ها را فراموش کنم.

هوش مصنوعی: برای او و خانه‌اش با دعا، در و دیوار و سقف و بام را مزین می‌کنم.

هوش مصنوعی: شبی که اهمیت و قدر زیادی دارد، احساسات و افکار من با انرژی و روحیه‌ی لطیف طبیعت هم‌صدا می‌شود تا بتوانم در دعا و نیایش، سلامی送م.