هوش مصنوعی: هر کسی که آن چشم‌های سیاه را می‌بیند و آن لبان زیبای او را می‌شنود، جانش به اندازه دلش در حال تحمل غم و اندوه است.

هوش مصنوعی: وقتی چهره‌ی نورانی خورشید نمایان شد، دل من که کوچک و ناچیز است مانند یک رقصنده به دنبال او می‌گردد.

هوش مصنوعی: اگر دل من پر از آتش شوق تو باشد، چگونه می‌توانم نامه‌ام را که بیانگر عشق من است، بر بال کبوتر بدوانم تا به تو برسد؟

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چگونه حال دل خود را درباره زلف او بیان کنم، چرا که در جهان مانند گوی در بازی چوگان، او خود به خوبی از احوال من آگاه است.

هوش مصنوعی: می‌خواهم از باغ عشق او هویتی شیرین چون شفتالو بچشم، چرا که زیبایی او همچون ثروتی است که از چهره‌اش ساطع می‌شود.

هوش مصنوعی: روح من آنقدر برای رسیدن به معشوق و دوست خود شور و اشتیاق دارد که از عملکرد خود شرمنده می‌شوم.

هوش مصنوعی: روزهایی برای صوفی پیش می‌آید که به کوی دوست می‌رود و در آنجا مدتی را به قدم زدن می‌گذراند. اما حالا وضعیت او بدتر از قبل شده است.