هوش مصنوعی: زمان آن فرا رسیده که به محلی بی قید و بند بروم، چرا که گذراندن وقت در مدرسه بی فایده است.

هوش مصنوعی: عمر من بدون همراهی با رندان و اهل میخانه گذشته است و حالا باقی عمر را به جایی می‌روم که عذاب و پادافره‌اش را بپردازم.

هوش مصنوعی: دل مانند آینه‌ای است که زنگار غم بر آن نشسته است. من می‌خواهم این غم را از چهره‌ام پاک کنم و دل را شفاف و صاف سازم.

هوش مصنوعی: چه فایده‌ای دارد کرامت‌ها و ویژگی‌های خاص تنها برای زاهدان، وقتی من خودم را به خاطر این کرامات به زحمت می‌اندازم؟

هوش مصنوعی: زلف آن پسر، همچون دور قمر، برای من فریبی است که به یادش دلم را به تنگی می‌آورد. از این حال و هوا، می‌خواهم به خرابات بروم و دل را خوش کنم.

هوش مصنوعی: در شب‌هایی که زلف‌هایت مانند پرده‌ای تیره هستند، دو ابروی تو مانند طاق محرابی می‌درخشند و من با دل گرفته‌ام به دعا و مناجات مشغول می‌شوم.

هوش مصنوعی: هر کس در روز قیامت به عمل خود می‌بالد، من همچون صوفی که غم دیگران را به شادی تبدیل می‌کند، به او کمک می‌کنم و او را در این مباهات یاری می‌دهم.