هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس عمیق دلتنگی و عشق است. شاعر از دوری معشوق خود صحبت می‌کند و نشان می‌دهد که در غم و خیال او دیوانه شده است. به نوعی او خود را در دنیای معشوقش می‌بیند اما از خود بی‌خبر و بیگانه است، به طوری که بیشتر به عشق و آرزوهایش اهمیت می‌دهد تا به وجود خود. این تضاد میان عشق و فاصله عاطفی احساسات پیچیده‌ای را در دل شاعر ایجاد کرده است.

هوش مصنوعی: به مانند سگی دیوانه، در دروازه مانده‌ام و در حالتی سرگردان و ناتوان به سر می‌برم. وضعیت من به گونه‌ای است که شایسته این حال نیستم و هیچ راهی به خانه‌ام وجود ندارد.

هوش مصنوعی: به من جام شراب دادند و دل از شوق و خوشحالی فانی و ناپدید شد. این سرخوشی باعث شد که جانم از بدنم جدا شود، مانند وقتی که می‌کوشیم پیمانه را برگردانیم.

هوش مصنوعی: ای ساقی، از تو می‌خواهم که مرا ببخشی و معذور بدار، زیرا من به خاطر زیبایی و چشمان نازک آن محبوب، مست هستم.

هوش مصنوعی: من در هیچ کجا و با هیچ کس نمی‌خواهم هم‌نشین شوم؛ تنها خیال وجود او در ذهنم است که مرا راضی نگه می‌دارد.

هوش مصنوعی: هرگز آرامش و شادی در دل من برقرار نخواهد شد تا روز قیامت، زیرا غم او همچون گنجی در دل ویران من جا دارد.

هوش مصنوعی: مردم می‌گویند که صوفی از غم و اندوهش دیوانه شده است. ای مسلمانان، بله، من واقعاً دیوانه‌ام! دیوانه‌ام!