هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این احساس است که وجود معشوق، در زندگی شادی و نشاط به ارمغان می‌آورد، اما در دل شاعر، غم و اندوه ناشی از جدایی یا فقدان او نیز حاکم است. شاعر احساس می‌کند که حتی این اندوه نیز برای او دلپذیرتر از هر شادی دیگری است.

هوش مصنوعی: من چهره‌ام را به پای اسب تو قرار داده‌ام و ای پادشاه، هنوز بار غم و دوری تو را مانند فیلانی که بر دوش دارد، می‌کشم.

هوش مصنوعی: دل من به گونه‌ای به قبای او آویخته شده که انگار با رشته‌ای از جانم دوخته شده است.

هوش مصنوعی: دل را درگیر دنیا و امور مادی نکن، به خوش‌گذرانی و نوشیدن مشغول باش و از زندگی لذت ببر؛ زیرا انسان خردمند دلش را به چیزهای فانی و جاودان‌ناپذیر نمی‌سپارد.

هوش مصنوعی: به کجا بروم که گلستان را ببینم، در حالی که من نسبت به شادی‌هایم بی‌توجه‌ام و نگران غم‌های تو هستم؟

هوش مصنوعی: اگر فردا به یاد تو بیفتم و داغ عشق تو بر سینه‌ام باشد، حتی با تمام گناهان و اشتباهاتم، آسان از پل صراط عبور خواهم کرد.

هوش مصنوعی: صوفی سر انجام در کوچه‌ی ملامت سکنا گزید، زیرا عشق دلش را در بر گرفته بود.